سیاست ها و عملکردهای غلط دولت نهم و دهم در قبال تشکل ها و جنبش های دانشجویی بر کسی پوشیده نیست، طوری که در آن زمان، تشکل های منتقد که محیطی برای دانشجویان فعال جامعه مدنی وقت بود را بستند و فعالین آن را گاهی ستاره دار و گاهی تعلیق از تحصیل و غیره کردند؛ اما دولت یازدهم، با تدبیر، روح آزادی بیان و آزادی عقیده را در دانشگاه ها دمیدند و امیدی دیگر برای فعالیت های سیاسی دانشجویی فراهم کردند؛ هر چند معایب و مشکلاتی هم در پی داشت اما در کلیات، فضای دانشگاه ها بسیار مطلوب تر از گذشته شد. سال گذشته در روز دانشجو، برخی دانشجویان در مقابل ریاست جمهوری انواع تخریب ها و انتقاد ها را انجام دادند، اما نه کسی ستاره دار شد و نه کسی محروم از تحصیل؛ بلکه با استفاده از فضای خوب دانشگاه، همه از آزادی بیان و عقیده در مقابل دومین مقام عالی کشور استفاده کردند!!
رهبر معظم انقلاب نیز طبق روال حسنه هر سال خویش، در ماه مبارک رمضان، ضیافتی با دانشجویان برگزار می کنند و امسال نیز این مهمانی صمیمی دیدار فرزند با پدر بزرگ برگزار شد، اما وقتی به ترکیب دانشجویان سخنران دقت می شود، می بینیم امسال نیز طبق هر سال، تریبون سخنرانی در اختیار یک جناح و یک تفکر خاص بوده و تشکل های اصلاح طلب و آزاد اندیش تریبونی در اختیار نداشتند که حرف ها و نظرات خود را بیان کنند و تنها سال گذشته بود که آقای محمدعلی کامفیروزی، پشت تریبون قرار گرفت و جان مایه ی کلامش که خطاب به رهبر معظم انقلاب گفتند، این بود که: «از شما خواهش می کنم که بفرمایید شیوه تعامل با من و امثال من، چگونه باید باشد؟؟» ایشان و امثال وی از دانشجویان اصلاح طلب و منتقد بودند!!
رهبری فرمودند: «مخالف بنده حرف زدن نه جرم است و نه مواخذه دارد!!»
برخی از افرادی که نامشان در لیست سخنرانان دیدار رهبری بود و ممکن بود در حضور رهبری، اظهار نظر و انتقاد کنند، متاسفانه از این فرصت قانونی و حق خودشان محروم شدند...
مطمئنا چینش و انتخاب سخنرانان جهت بیان نظرات در حضور رهبری، در اختیار دانشگاه ها و مسوولین وزارت علوم و بهداشت نیست؛ بلکه در دست نهاد رهبری در دانشگاه ها است! اما سوال اینجاست که وقتی رهبری معظم انقلاب، بارها و بارها، بر این موضوع تاکید کرده اند و علاقه شدید خود را جهت شنیدن سخنان و اظهار نظرهای منتقد و متنوع سیاسی و آزاد اندیشی، ابراز کرده اند، چرا مسوولین نهاد رهبری در دانشگاه ها به این فرامین حضرت آقا گوش فرا نمی دهند؟ چرا گزینشی و باب میل خود عمل می کنند؟ چه مشکلی وجود دارد؟ ترس از گفتن کدام اظهار نظرها و نقدها دارند؟ چرا همچون امیرالمومنین (ع) در برخورد و شندین نظرات مخالف خود اقدام نمی کنند؟ حتی رهبری هم فرموده اند و عقیده دارند که افرادی که آنجا سخنرانی می کنند، صدای همه ی دانشجویان نیست!!
هر چند نمی گذارند همه ی اظهار نظرها و عقیده ها در مقابل رهبری سخن بگویند، اما این دانشجویان و تشکل بار امانت خویش را که بزرگانی همچون شهیدان بهشتی و طالقانی و شریعتی داده اند، به مقصد خواهند رساند که به قول دکتر شهید بهشتی: «دانشجویان باید همچنان به عنوان حاملان پیام انقلاب و تضمین کنندگان پویایی و تحرک انقلابی بمانند. رسالت دانشجو این است که همچنان پیشگام انقلاب باشد و پیشاهنگ حرکت باشد، اما نه چنان که از توده ها جدا شود و برای خودش به سویی رود و یک وقت پشت سرش نگاه کند ببیند که از توده ها تقریبا کسی نیست. این است که دانشجو باید فرهنگ این انقلاب را روز به روز بهتر بشناسد و بهتر پاسداری کند....»
و ما موذن این جامعه خواهیم ماند تا صدای دموکراسی و آزادی اندیشه و بیانی که هدف انقلاب اسلامی بود را فریاد بزنیم و اهداف انقلاب را پیش خواهیم برد و پویایی و تحرک جوانان دانشجویی انقلابی را رقم خواهیم زد!!
