گفتگو با «نادیا عباسی»، دختر شایسته والیبال برازجان

فکرشهر - رضا دهقان آزاد: این نوجوان برازجانی ، با 14 سال سن و 178 سانتی متر قد، کاپیتان و برگ برنده این روزهای والیبال نوجوانان دختر استان می باشد. از دعوت به اردوی انتخابی تیم ملی بسیار هیجان زده است و آرزوهای بزرگ در سر دارد. ششم ابتدایی بود که در مسابقات بین مدارس کشف شد، عضویت در باشگاه بزرگسالان تختی برازجان و سابقه دو دوره حضور در مسابقات آزاد و مدارس کشوری و چند عنوان قهرمانی را در کارنامه خود دارد. رسیدن به ترکیب نهایی 12 نفره والیبال بانوان ایران را آرزوی خود می داند. فرزند دوم خانواده است و پدری همیشه حامی دارد، در کنار مادری دلسوز و دل نگران تحصیل و ورزش. تفریحاتش به والیبال ختم می شود. فوتبال را می بیند و هوادار دو آتشه ی قرمزهاست. علاقمند به تحصیل در رشته تربیت بدنی می باشد، از بی توجهی مسئولان شهر گلایه دارد و...

تا هر جا که بتوانم از دخترم حمایت می کنم
ـ خانم عباسی {مادر ورزشکار}، شما با ورزش دخترتان مشکلی ندارید؟
نه؛ مشکلی ندارم ولی همیشه شرط تحصیل در کنار ورزش را برایش می گذارم .همه جوره از او حمایت می کنم، حتی جهت حضور در تمرینات هم همراهی اش می کنم؛ فقط باید ورزش در کنار تحصیلش باشد.

ـ تا کجا در ورزش از ایشان حمایت می کنید؟
تا هر جا که بتوانم؛ حتی برای پیشرفتش حاضرم به هر جا نقل مکان کنم، چون متوجه توانایی دخترم شده ام. حتی تا حالا در هر تیمی بوده کاپتان بوده و مربی های «نادیا» دلیل کاپتانی در همه تیم ها را، اخلاق خوب در کنار استعداد فنی دخترم می دانند ولی قبلا هم گفتم پیش شرط من، تحصل در کنار
ورزش است.

ـ قبل از اینکه استعداد دختر خانم شما در مدرسه کشف شود، خودتان متوجه توانایی ایشان شده بودید یا نه ؟
بله، هر وقت با جمع خانواده و دوستان، تفریح و مسافرت می رفتیم، علیرغم سن پایینش همیشه وارد بازی بزرگ ترها می شد و از تحرک خوبش در بین بزرگ ترها متوجه استعدادش شده بودیم.

ـ دختر شما فرزند چندم خانواده است و دلیل فیزیک مناسب ایشان را چه چیز می دانید؟

فرزند دوم هستند. یک پسر هم دارم که قدش 190 است و علت قد بالای فرزندانم، ژنتیکی و خونوادگی است.

ـ نام کامل و دقیق شما چیست؟
نادیا عباسی.

ـ علت گرایش شما به والیبال چیست؟
علاقه، دلیل اصلی است؛ ولی شروع والیبال بنده که علاقه و انگیزه من را دوچندان کرد، در کلاس ششم ابتدایی و مسابقات بین مدارس بود که خانم عبدالهی متوجه توانایی من شد و تشویق های ایشان باعث شد جدی تر والیبال را دنبال کنم.

ـ مشوق شما در والیبال کیست؟
علاوه بر علاقه فردی، باید بگویم که من، خانواده ای ورزشی دارم، به خصوص پدر و برادرم ورزش می کنند و انگیزه و مشوق ابتدایی من، همین دو نفر بودند.

ـ از چه سالی والیبال را شروع کردید؟
یازده سالگی؛ ششم ابتدایی بودم.

ـ از سوابق خودتان بگویید.
دو دوره حضور در مسابقات آزاد کشوری در رده نوجوانان، دو دوره حضور در مسابقات دانش آموزی دختران و هم اکنون هم عضو باشگاه بزرگسالان تختی برازجان هستم.

ـ در این مدت عناوین، مقام و افتخاراتی نیز کسب کرده اید؟
بله. می توانم چند دوره قهرمانی شهرستان و استان با باشگاه تختی برازجان، قهرمانی دسته سوم کشور و دعوت به اردوی انتخابی تیم ملی دختران را نام ببرم.

ـ الآن وضعیت تحصیلی شما چگونه است و برای آینده تحصیلی خود چه برنامه ای دارید؟
هم اکنون کلاس نهم متوسطه اول هستم. دوست دارم دانشگاه در رشته تربیت بدنی ادامه تحصیل بدهم ولی همین روزها می خواهم در آزمون دبیرستان بهیاری نیز شرکت کنم. البته به خواست خانواده و به خاطر آینده شغلی خودم.

ـ نقش مدرسه در پیشرفت والیبال شما چقدر بوده؟

شروع والیبال من از مدرسه بوده و دبیرهای مدرسه خانم ها محمودی و عبدالهی اولین کسانی بودند که من را کشف کردند و تشویقم نمودند.

ـ شما رابطه ی ورزش و تحصیل را چگونه می بینید؟ در تضاد با هم یا همراه؟
این دو هیچ تضادی با هم ندارند و من هیچوقت در تحصیل از ورزش ضربه نخوردم؛ اگر چه بعضی وقت ها به دلیل شرکت در تمرینات و مسابقات از درس فاصله می گیرم ولی احساس می کنم آن هایی که ورزش می کنند، درس را بهتر درک می کنند و یادگیریشان بهتر است.

ـ در صورت که مجبور شوید بین تحصیل و ورزش، یکی را انتخاب کنید، کدام یک را انتخاب می کنید؟
من خودم ورزش را انتخاب می کنم، اگر چه دوست دارم تحصیل و ورزش با هم باشند ولی خانواده قطعا می گویند تحصیل، زیرا نگران آینده من هستند.

ـ بسیار عالی. کمی هم درباره ی دعوت تان به تیم ملی بگویید. مسابقات اخیر که در زنجان برگزار و منجر به قهرمانی تیم تان شد، عامل دعوت شما به اردوی انتخابی تیم می بود؟
قبل از اعزام به مسابقات یک اردوی یک هفته تا ده روزه در برازجان برگزار کردیم . عمده اعضای تیم ما از برازجان و یک خانم از آب پخش بود به همراه دو نفر از دختران شهر بوشهر، کادر فنی تیم هم خانم پورمند، سرمربی از برازجان به همراه خانم ها غریب زاده و قانع، مربی و سرپرست، هر دو
از بوشهر در اردو حضور داشتند.
بعد از اردوی آماده سازی، اوایل مردادماه به زنجان اعزام شدیم. این دوره مسابقات با حضور هفت تیم از استان های ایلام،قم،هرمزگان، سیستان و بلوچستان، چهارمحال و بختیاری، بوشهر و زنجان، برگزار می شد.
سطح مسابقات هم خوب بود؛ مثلا هرمزگان و چهارمحال از لحاظ قدی و توانایی فیزیکی بسیار بالا بودند. بازی ها در دو گروه برگزار می شد و ما با شکست مقابل هرمزگان و پیروزی در برابر چهارمحال صعود کردیم و در نهایت در فینال 3 بر 2 هرمزگان را شکست دادیم و قهرمان شدیم. از تیم های اول تا چهارم هر کدوم 2 نفر را دعوت به اردوی انتخابی نوجوانان کردند که از تیم اعزامی استان بوشهر من انتخاب شدم به همراه خانم پیرزاده اهوازی از شهر بوشهر.

ـ در طول اردو و مسابقات محدودیت های امکاناتی و مالی هم داشتید؟
امکانات تقریبا خوب بود. مربی و سالن خوب هم در اختیار داشتیم. فقط وسیله نقلیه اعزامی که مینی بوس بود، باعث خستگی ما شد.

ـ واکنش مسوولین از دعوت شما به تیم ملی چه بوده است؟
تاکنون که در حال مصاحبه با شما هستم مسوولین ورزشی و غیرورزشی شهرستان دشتستان هیچ واکنشی نشان نداده اند. آمدن به استقبال و برگزاری مراسم تقدیر که هیچ، تماس هم نگرفته اند در این مورد و حتی یک پیامک نیز از آن ها بابت دعوت به تیم ملی دریافت نکرده ام. تنها رییس هیات والیبال استان این موضوع را به من تبریک گفته است.

ـ راجع به دعوت، به اردوی انتخابی تیم ملی چه حسی دارید؟

خوشحالم که دارم به هدفم نزدیک تر می شوم؛ البته سال گذشته هم می توانستم جزء گزینه های دعوتی باشم، ولی بنا به تشخیص مسوولین، فقط خانم پیرزاده از طرف استان به اردوی ملی معرفی شدند؛ در هر صورت امسال توانستم حق خودم را بگیرم.

ـ الگوی شما در ورزش چه کسی است؟
الگوی من همه ی بازیکنای خوب تیم ملی آقایان هستند.

ـ آرزوی ورزشی تان چیست؟
آرزو دارم به لیست 12 نفره تیم ملی بانوان ایران برسم.

ـ تلخ ترین و شیرین ترین خاطره ی ورزشی شما چیست؟
شیرین ترین خاطره ام وقتی است که از طرف آقای گنجی ـ رئیس هیات والیبال استان ـ پیامک دعوت به اردو را دریافت کردم. آن زمان بسیار خوشحال شدم.
خاطره تلخم هم برمی گردد به پارسال که سقوط کردیم به لیگ دسته سوم؛ ولی چون امسال جبران کردیم دیگر برام تلخ نیست.

ـ تا کجا می خواهید والیبال را ادامه دهید؟
اگر در اردوی انتخابی گزینش شدم، در هر شرایطی ادامه می دهم ولی چنانچه این اتفاق نیفتد، شاید تصمیمات دیگری بگیرم. البته باید اعتماد بنفس خودمم را تقویت کنم، ولی نگران این هم هستم که مبادا والیبال برای من آینده ای نداشته باشد و در کنارش باید به تحصیل و شغل خودم هم توجه کنم.

ـ به نظر شما چه تفاوت یا شباهتی بین والیبال استان بوشهر با دیگر استان ها وجود دارد؟
اغلب ورزشکاران استان های دیگر، فیزیک مناسبی دارند، از لحاظ تکنیکی بهتر از ما هستند و اردوهای دراز مدت می روند. مثلا من خودم تمایل دارم ساعت ها والیبال دختران البرز را تماشا کنم، چون خیلی زیبا و تکنیکی و با اعتماد بنفس هستند. البته باید بگویم در استان ما استعداد هست، ولی
کمبودهایی هم که گفتم باید برطرف شود.

ـ اگر لازم باشد برای پیشرفت حاضرید مهاجرت کنید؟ چون اگر می خواهید به تیم ملی برسید، باید عضو تیم های مطرح والیبال از استان های والیبال خیز باشید.
بله همینطور است؛ ولی اگر واقعا نیاز باشد مهاجرت می کنم. حتی خانواده هم در این مورد هم نظر من هستند.

ـ شما در مسیر فعالیت ورزشی به عنوان یک بانو، چه مشکلاتی پیش رو داشتید؟ مشکلاتی که آقایان ندارند؟!

احساس می کنم آقایان بهتر و راحت تر می توانند پیشرفت کنند؛ شرایط برایشان مهیاتر است و آزادی بیشتری دارند ولی ما از نظر توانمندی از آقایان هیچ چیز کمتر نداریم.

ـ سرگرمی شما غیر والیبال چیست؟
همه ی فکر و ذهنم والیبال است و سرگرمی دیگری ندارم.

ـ فوتبالی هم هستید؟
فوتبال را می بینم و هوادار سرسخت قرمز هستم.

ـ شما بین ورزش و معنویات هم رابطه ای می بینید؟
در مسابقات وقتی اعمال معنوی انجام می دادم، مثلا نماز و دعا می خواندم، احساس می کردم خدا می خواهد به من کمک کند و استرس نداشتم. مادرم هم تماس می گرفت و تاکید می کرد که از خدا کمک بگیرم.

ـ اولین چیزی که بعد شنیدن کلمات زیر به ذهنتان می آید را بفرمایید.
خانواده: درس
پدر: حامی
مادر: دعا. دلسوز
برازجان: زندگی
سرود ملی: خوشحالی
خانم پورمند: مربی
دختر: قدرتمند
معلم: امتحان

ـ چه توصیه ای برای دختران هم سن و سال خودتان دارید؟
در زندگی ناامید نشوند؛ اگر توانایی و استعدادی دارند حیف است هدر رود، سعی کنند استعداد خودشان را شکوفا کنند.

ـ حرف آخر؟
از خانواده ام که از من حمایت کردند، تشکر می کنم و از ایشان می خواهم که حمایت خودشان را ادامه بدهند و همیشه پشتیبانم باشند.