فکرشهر ـ همایون فقیه*: یکی از شاخصه های اصلی انقلاب اسلامی، از بین بردن فاصله طبقاتی مردم و یکسان سازی آموزش و پرورش برای همه فرزندان ایران بود؛ اما این شاخص مهم نیز همچون برخی دیگر از شعارها و اهداف، بعد از گذشت دهه ها، آرام آرام رو به فراموشی گام نهاد، به نحوی که در حال حاضر در ایام ثبت نام مدارس، خانواده هایی که از وضعیت اقتصادی مناسبی برخوردار بودند، فرزندان خود را در مدارس غیرانتفاعی ثبت نام می کردند و خانواده های متوسط رو به پایین جامعه نیز دل خود را به اصل 30 قانون اساسی خوش می کردند که فرزندانشان می توانند به طور رایگان از ابتدایی تا دیپلم در مدارس دولتی آموزش و پرورش بیایند، ولی فکر نمی کردند روزی برسد که از این اصل، فقط نامی و عددی در کتاب قانون اساسی نمایان باشد و در عمل، خبری از این اصل مهم قانونی نباشد!
هر ساله، ایام ثبت نام مدارس که می شود، در رسانه ها، مسئولین با تاکید فراوان اعلام می کنند که مدارس دولتی حق گرفتن یک ریال شهریه از دانش آموزان ندارند، ولی ما می بینیم که با اسم و رسم های مختلفی از خانواده ها شهریه دریافت می کنند!
باید پرسید، خانواده هایی که نان شب برای خوردن ندارند و مطمئنا چند فرزند محصل دارند از کجا و چگونه شهریه هنگفت این مدارس به اصطلاح دولتی یا هیئت امنایی را تهیه کنند؟
نگارنده کاملا از بودجه ای که برای هرینه های مدرسه در اختیار مدیران مدارس قرار می دهند، اطلاع دارد و می داند که این بودجه چقدر کم است، ولی این دلیل نمی شود که به هر نحو، این اصل قانون را دور بزنند یا به بهانه های مختلف از خانواده ها شهریه دریافت کنند. ما الان دیگر چیزی تحت عنوان مدرسه دولتی نمی بینم؛ مدارس یا شده اند هیئت امنایی که معلوم نیست کارکردش چیست و چه مزایایی برای دانش آموزان، خانواده ها و جامعه دارد یا شده اند بنگاه های اقتصادی تحت عنوان مدارس غیر دولتی که به راحتی هر کسی یک منزل داشته باشد که از آن استفاده نکند، با چهار تا نامه نگاری و معرفی، مجوز مدرسه غیر دولتی می گیرد!
در اصل 30 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است:
«دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفائی کشور به طور رایگان گسترش دهد».
خوانندگان محترم کلاهشان را قاضی کنند، آیا این اصل در حال حاضر کاذب است یا صادق؟
در حال حاضر کمک به مدارس از حالت داوطلبانه خارج شده و اجباری شده است. مسئولین ظاهرا تمام فکر و ذکرشان این است که بار اضافی بر دوش خانواده بگذارند و بس...
نگارنده پیشنهاد می کند که ادارات آموزش پرورش لطف کنند و امسال، ایام ثبت نام، اسامی مدارسی که دولتی هستند، نه هیئت امنایی را در همه مقاطع تحصیلی برای عموم خانواده ها معرفی کنند؛ البته اگر واقعا مدارس دولتی وجود دارد...!!
این وسط مطمئنا مقصر، مدیران مدارس و خانواده ها نیستند؛ مقصر دولت های مختلف است که می آیند و می روند و فقط آمارهای کاغذی از بودجه های دلاری حاصل از فروش نفت به ملت می دهند، ولی در عمل سود حاصل از این درآمد دلاری هنگفت نه در سفره مردم مشاهده می شود و نه در آموزش و پرورش فرزندان ملت...
از طرفی هم متاسفانه، به دلایلی، برخی معلمان کمال و تمام در ساعات کلاسی تدریس نمی کنند تا دانش آموز موقع امتحان مجبور باشد بیاید و کلاس خصوصی و ساعتی بگیرد و این مقدار هم پول بدهد.
تا به کی برخی مسئولین با مردم سر ناسازگاری خواهند داشت؟ تا به کی روز به روز گرانی را بر سفره مردم تحمیل خواهند کرد؟ تا به کی برای یارانه ای که یک هزارم سهم این ملت است، با حساب و کتاب دقیق، چرتکه می اندازند و با ماشین حساب مهندسی حساب می کنند اما برای دلارهای نفتی به نحوی دیگر حساب می کنند؟
شما بگویید مردم چه کنند؟ دزدی کنند؟ گوسفند بدزدند و بفروشند که شهریه مدارس فرزندان خود را بدهند و نانی بخرند برای سفره شان که بعد دست شان را قطع کنند یا کلاهبرداری و دزدی از بانک با اسلحه پلاستیکی کنند که بروند با آن شیر خشکی برای فرزند خود تهیه کنند یا خودکشی کنند یا اینکه همچون برخی آقایان، شبانه روز در فکر شیوه جدید برای دستبرد به بیت المال باشند؟؟!!
چرا کلام مردم جامعه شده است: «هر چه سنگ است، مال پای لنگ است...»؟
حضرت سیدالشهدا (ع) در روز عاشورا خطاب به دشمن فرمود: «اگر دین ندارید و از خدا و قیامت نمى ترسید، لااقل آزاده مرد باشید و راه و رسم آزادگى را فراموش نکنید...»
متاسفانه باید چنین خطابی را به برخی مسئولین دولت های مختلف هم کنیم؛ واقعا هر آدم بی دین و کمونیستی هم گزارشی را که در سایت «فکرشهر» تحت عنوان «آگهی هایی که تن آدم را می لرزاند» منتشر شد، مطالعه می کرد، خواب بر چشمانش حرام می شد و فکرش مشوش... اگر امیرالمونینی که در واکنش به خلخال از پای دختر یهودی درآوردن، چنان برخوردی کردند، الان به جسم در عصر ما بودند، چه می کردند؟
در کتاب گام به گام با امام موسی صدر، جلد 12، در موضوع اسلام و میراث این چنین نقل می کنند: «ما هنوز در جامعه، انسان های دینداری را می بینیم که می گویند ما را چه به این مسائل؟ ما مسئول وضع خودمان هستیم. ما می خواهیم نماز و روزه مان را درست کنیم. ما به دنبال تربیت کودکان خودمان هستیم. ما باید خودمان را از آتش نجات دهیم. آیا چنین چیزی صحیح است؟
در حدیث آمده است: «هرکس صبح کند و به امور مسلمانان اهتمام نورزد، مسلمان نیست.» چطور ممکن است شما پیوسته روزه بگیری و نماز بخوانی، ولی به پسرت یا به جامعه یا به همسایه توجه نکنی و بگذاری منحرف شود؟ در این صورت شما چه مسلمانی هستی؟...».
*فعال اجتماعی
