فکرشهر- الهام راسخی: هفت شهر عشق را عطار گشت، ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم! «عطار»، شاعر اواخر قرن شش و اوایل قرن هفت هجری قمری است. قرن ها از زمان سرودن این بیت می گذرد، ما در قرن 21 و با امکاناتی که نه تنها به ذهن عطار بلکه در خیال و تصور هیچکدام از شاعران گذشته هم نمی گنجیده است زندگی می کنیم ولی هنوز اندر خم یک کوچه مانده ایم؛ در حالی که پیشرفت علم و مدرنیت مانند جوّی تمام کره زمین را در بر گرفته است، اما برخی از ما دوست داریم که از آن غافل بمانیم و مسائل کوچک و پیش پا افتاده برایمان مشکلات بزرگی بسازند. از آسفالت ساده کوچه ها گرفته تا کانال کشی خیابان ها؛ از مسائل کوچک شهرسازی گرفته تا فرهنگ سازی برای نریختن زباله... این ها مسائلی هستند که علاوه بر اینکه اغلب ریشه فرهنگی دارند، برخی از آن ها در برخی از اداره ها و ارگان های دولتی ریشه دار شده اند. یکی از این مسائل که اگرچه پیش پا افتاده اما بسیار مهم است، مساله تیر چراغ های برق در کوچه های قدیمی است.
به گزارش «فکرشهر»، شهر شبانکاره پر است از این تیر برق هایی که به دلیل عقب نشینی دیوارها در میان کوچه و خیابان ها به حال خود رها شده اند. موضوعی که بارها در خبرها و گزارش ها از آن نوشته شده است. تیرهای برق قدیمی و چوپی و گاهی بتونی که به دلیل عقب کشی دیوارهای خانه ها و تعریض خیابان ها و کوچه ها، در وسط کوچه باقی می مانند و متولی آن ها را به عقب نمی برد. تیر برق های بتونی که گاهی فاصله برخی از آن ها از دیوار به 4 متر می رسد و به طرز غیر قابل باوری خطرناک و مستعد ایجاد حادثه هستند. اما در این میان دو ارگانی که درباره جابجایی آن ها مسوول هستند از زیر بار مسوولیت شانه خالی کرده و این کار را به دوش دیگری می اندازند.
برخی از شهروندان در گفت و گو با «فکرشهر» اظهار داشتند که بارها پیگیر این موضوع بوده اند و برای جابجایی تیرهای برق به شهرداری رفته اند، اما شهرداری می گوید وظیفه اداره برق است و به اداره برق مراجعه کرده ایم و اداره برق می گوید چون شهرداری اجازه عقب نشینی دیوار را داده، پس خودش هم باید تیرهای برق را جا بجا کند. هرچند طبق قانون، شهرداری مسوول این نوع جابجایی هاست و باید هزینه اش را پرداخت کند تا با نظارت اداره برق، جابجایی انجام شود اما در شهری چون شبانکاره، این اقدام انجام نشده و این در حالی است که وجود این تیر برق ها به خصوص در خیابان های دو طرفه بسیار خطرناک است، به طوری که اگر دو خودرو همزمان از رو به رو بخواهند از خیابان عبور کنند، به دلیل وجود تیر برق در وسط خیابان حتما یکی از خودروها باید متوقف شود تا دیگری عبور کرده و بعد او رد شود و اگر در این میان سرعت هر یک از آن ها زیاد باشد یا به هر دلیلی یکی از خودروها متوقف نشود، حتما یا خودروها به هم برخورد می کنند یا اگر به هم نخورند، حتما یکی از آن ها با تیر برق برخورد خواهد کرد.
سال گذشته در جریان گفت و گو و مصاحبه با خانواده های اهدا کننده عضو به موردی در شهر شبانکاره برخوردم. «امید دشتی» یکی از قربانیان تیرهای برق بود که به قول برادر مرحوم، جانش به خاطر «بروکراسی اداری» از بین رفت. به گفته برادرش، مرحوم که راکب موتورسیکلت بوده برای اینکه با ماشینی که از رو به رو می آمده برخورد نکند مسیرش را عوض می کند اما به تیر برق وسط کوچه برخورد می کند و آن حادثه تلخ برایش رقم می خورد.
در بازدید از آن منطقه، کوچه ها و خیابان ها پر بود از این نوع تیر برق هایی که گاهی تا حدود 4 متر از دیوار فاصله داشتند و درست در وسط کوچه و یا خیابان قرار داشتند و مترصد هزاران اتفاق و تصاف بودند. این پاسکاری مسوولیت دو ارگان دولتی بین همدیگر و شانه خالی کردن از زیر بار وظیفه ای که در قبال آن از بیت المال حقوق دریافت می کنند، مشخص نیست تاکنون جان چند نفر را به خطر انداخته و قرار است جان چند نفر دیگر قربانی آن شود؟ در این میان خانواده هایی داغدار می شوند و آب هم از آب تکان نمی خورد. این اتفاقاتی است که نه تنها خیابان های شهر شبانکاره را مثل کوچه هایی پر از پیچ و خم کرده، بلکه پشت خانواد هایی را هم از داغ جوان هایشان خم کرده است. تنها به خاطر شانه خالی کردن از بار مسوولیت و تنها به دلیل ناتوانی دو ارگان برای هماهنگی و همکاری برای برداشتن تیر برق های بتنی از میان خیابان ها. این یکی از همان خم هایی است که ما در آن گیر کرده ایم و مشخص نیست کی از آن بیرون بیاییم.
