فکرشهر: درباره بازشدن حضوری یا غیر حضوری مدارس البته نظرات متفاوت است و هر یک جنبه ای از واقعیات را دربرمی‌گیرد.
به گزارش فکرشهر، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات به قلم علیرضا خانی آمده است: «بالاخره پس از کش و قوس های بسیار قرار است امروز مدارس کشور به صورت حضوری بازگشایی شوند. وزیر آموزش و پرورش گفته بازگشایی مدارس در ۱۵ شهریور با توافق وزارت بهداشت صورت گرفته است. پیش از این بارها مقامات وزارت بهداشت و از جمله رییس ستاد مقابله با کرونای استان تهران نسبت به بازگشایی حضوری مدارس هشدار داده و اعلام خطر کرده بودند. فرمانده ستاد مقابله با کرونای تهران همین دو روز پیش گفته بود در حال حاضر که مشاغل آموزشی فعالیتی ندارند، روزانه ۸۵۰ هزار نفر از مترو و ۸۰۰ هزار نفر از اتوبوس استفاده می‌کنند و حدود ۷۵ هزار تاکسی تحت پوشش اتحادیه تاکسیرانی مشغول کارند. یکی از دلایلی که نگرانی بازگشایی مدارس را دوچندان می‌کند، افزایش استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی است. تاکنون این گونه تصمیم گرفته شده که مدارس با توجه به جغرافیای مربوطه با رعایت سختگیرانه پروتکل های بهداشتی به صورت حضوری بازگشایی شود؛ تصمیمی که در اجرای آن با توجه به جمیع شرایط ، تردید جدی وجود دارد.
طی دو هفته اخیر چند بار اخبار کاملاً ضد و نقیضی از بازگشایی مدارس به صورت حضوری یا مجازی از طرف مسئولان و متولیان اعلام شده بود و کاملاً می توان این فرضیه را پذیرفت که میان مسئولان آموزشی و بهداشتی توافق نظر قاطعی برای بازگشایی حضوری مدارس وجود ندارد و این تشتت آراء ظهور یافته ، خانواده های کودکان و نوجوانان دانش آموز را هم سر در گم و بلاتکلیف و هم نگران و مضطرب کرده است.
موضوع آموزش و پرورش با همه حوزه های دیگر تفاوت بنیادین هم از نظر کمّی و هم از نظر کیفی دارد. طبق آخرین آمار رسمی که در ۲۶ بهمن ماه گذشته در سایت ریاست جمهوری منتشر شد تعداد کل کارمندان دولت در کشور ۲ میلیون و ۳۷۹ هزار نفر است اما شمار دانش آموزان کشور بالغ بر ۱۴.۵ میلیون نفر است. از نظر کیفی نیز این جمعیت انبوه، جمعیتی وابسته و در معرض خطر است که خود در تصمیم گیری هیچ نقش و سهمی ندارد.
درباره بازشدن حضوری یا غیر حضوری مدارس البته نظرات متفاوت است و هر یک جنبه ای از واقعیات را دربرمی‌گیرد. از جمله این دیدگاه که متاسفانه بیش از سه میلیون دانش آموز کشور به موبایل هوشمند یا لپ‌تاپ دسترسی ندارند و این ناشی از فقر توسعه فن‌آوری است. در مناطقی هم اساساً دسترسی به اینترنت وجود ندارد یا ضعیف و منقطع است. این موضوع در نیمه دوم سال تحصیلی گذشته نیز حتی در مناطق برخوردار کشور کاملاً مشهود بود. این نیز محصول ضعف نسبی زیرساخت های ارتباطی کشور به نسبت زمان و زمانه است.
اما در عین حال آن هشدارها و اخطارها نیز نباید نادیده انگاشته شود که کودکان و نوجوانان معصوم ما در معرض خطرند و نباید قربانی آزمون و خطای تصمیم گیران شوند؛ تصمیم گیرانی که نسبتاً پراشتباهند. حتی برخی کارشناسان بهداشتی تصمیم اخیر را فاجعه آمیز خوانده اند. چه بسا مقررات سخت گیرانه ادعایی مسئولان از لحاظ پروتکل های بهداشتی در برخی یا بسیاری مدارس، به هر علت یا دلیلی رعایت نشود یا ضعیف رعایت شود، آنگاه هزینه آن را چه کسی خواهد داد؟ فراموش نکنیم که ما در بسیاری موارد مقررات سختگیرانه داشته ایم از جمله در تخصیص ارز دولتیِ کمیاب و ارزشمند اما هنوز سرنوشت ۴.۵ میلیارد دلار از همان ارزها معلوم نیست و آن چه معلوم است این که مقررات سختگیرانه ادعایی اصلاً اجرا نشده است ! این درباره سرنوشت ارز بود اما آیا می توان در تصمیم گیری برای میلیون ها دانش آموز معصوم، که با سلامت و جان آنها بستگی تام دارد نیز همان آزمون را تکرار کرد؟ آیا تردیدی وجود دارد که میان «ضعف کیفیت آموزش مجازی به نسبت حضوری » و «امنیت جانی فرزندان نازنین این سرزمین» باید دومی را انتخاب کرد؟ هر چند عمده این ضعف کیفیت نیز به زیرساخت های ارتباطی مربوط است که مسئولیتش بر عهده دولت و حاکمیت در طول سنوات متمادی گذشته است.
آخرین نکته اینکه یکی از وظایف ذاتی حاکمیت این است که حتی ـ و بخصوص ـ در شرایط تنگنا ، انقباض و دشواری اوضاع اجتماعی و اقتصادی، در دل مردم به بهترین شیوه ممکن آرامش ایجاد کند. وظیفه دولت است که در هنگامه بروز حوادث، از سیل و زلزله و جنگ تا تورم و بی ثباتی اقتصادی و کرونا با بهترین تصمیم گیری و بهترین ادبیات در جامعه و خانواده ها بیشترین آرامش و تسکین روانی را به وجود آورد تا دست کم عوارض اتفاقات بد، بیش از اصلِ آن اتفاقات نباشد. اما آیا این شیوه اعلام تصمیمات ضد و نقیض و ناپایدار و نهایتاً اعلام تصمیمی ناگهانی و نگران کننده، جز به تشدید هول و اضطراب در دل میلیون‌ها خانواده خواهد انجامید؟»
