فکرشهر ـ اسفندیار فتحی: چندی پیش به جلسه ای دعوت شدم که عنوان دومین سالگرد انتشار نشریه ای را یدک می کشید. از آنجا که هم دست اندرکاران نشریه از دوستان و هم اصولا فضای مطبوعاتی باب طبع ام می باشد جلسه ای را لغو و به آنجا رفتم.
بیش از آنکه جلسه رسمیت پیدا کند، تمامی اتفاقات نیفتاده در جلسه را در ذهنم مرور می کردم که مثلا هیات تحریریه ی نشریه می خواهند بیلان کاری خود را ارائه دهند یا از فلان شخص و فلان مسوول بابت همکاری تقدیر و تشکر کنند و یا بیشتر اتفاقات مرسومی که در اینگونه جلسات می افتد و البته حق هر نشریه هم می باشد.
شاید تمامی صحبت های نرگس محمدزاده فرد به عنوان صاحب امتیاز و مدیر مسوول نشریه بیش از پنج دقیقه هم نشد و ما را به اصل موضوع با دعوت از محسن شریفیان دعوت کرد.
بله!
دومین سالگرد انتشار نشریه ی «فکرشهر» به نشست خبری پیرامون یکی از مهم ترین موضوعات فرهنگی استان اختصاص داده شد که در نوع خود بی نظیر بود. (البته از آنجایی که در استان من تاکنون ندیده بودم).
این جلسه از چند جهت پیام های بسیار آموزنده ای برای دوستانی که در حوزه ی مطبوعات استان فعالیت می کنند، از جمله بنده، داشت:
1ـ در حالی که جلسه می توانست به معرفی افراد و ارائه ی بیلان کاری اختصاص یابد، هیات تحریریه از حق خود گذشت و جلسه را به کسانی اختصاص داد که عملا چنین امکاناتی از آن ها گرفته شده است.
گروه موسیقی لیان که میهمان این جلسه بودند، متاسفانه با بی مهری هایی از سوی مسوولین استانی مواجه شده اند که بسیار جای تاسف دارد و این سوال بوجود آمده است که چگونه است که این گروه برای پایتخت نشینان و تمامی شهرهای کشور می تواند برنامه اجرا کند، ولی در استان خود از این حق محروم می باشند؟
نشریه ی فکرشهر با این اقدام نشان داد که مطبوعات چگونه می توانند صدای افرادی باشند که خلاف قانون تریبون از آنها گرفته شده است.
2ـ با اینکه حضور همه ی افراد در این نشست آزاد بود اما، افرادی که حضور داشتند مردم عادی و فارغ از پست و منصب بودند؛ تا جایی که شما بدون هیچ محدودیتی و با فراغ بال می توانستی روی هر صندلی که دوست داشتی بنشینی و به این هم فکر نکنی که جای فلان مسوول یا فلان شخص نشسته ام!
امروز، اینکه یک نشریه تمامی مخاطبانش را یک نفر و هدفش نیز اطلاع رسانی به آن یک نفر باشد، ببیند، کاری ستودنی ست؛ چراکه متاسفانه اقتصاد نشریات استان بر پایه ی ارتباط با مسوولین می چرخد. شاید همین باشد که بعد از این نشست وقتی از اوضاع و احوال نشریه سوال کردم، خانم محمدزاده فرد گفت: «حتی یک ریال تا کنون به ما یارانه نداده اند»!
3ـ سادگی و عدم محدودیت در این نشست از لحاظ اطلاع رسانی و این که هر شخصی چه حضوری و چه کتبی می توانست سوال بپرسد و هیچ سوالی هم قیچی نمی شد و نیز صراحت بیان محسن شریفیان جلسه ای را ترتیب داده بود که جز موضوع جلسه، موضوعی دیگر نمی توانست کیفیت جلسه را بهم بزند و سردی هوا، باران، نور، صدا، مناسب یا نا مناسب بودن مکان نشست و یا هر چیز دیگر، اصولا به چشم نمی آمد و اینگونه بود که نگاه انتقادی به این نشست برداشته شده بود.
4ـ این جلسه در ایام فاطمیه برگزار شد. ایامی که به طبع سوگواری ست و مجال شادی و جلسات شادی وجود ندارد. از طرفی گروهی که دعوت شده بودند گروه موسیقی بودند که شاید شادترین ریتم موسیقی کشور را ارائه می دهند و این پارادوکسی بود که برگزار کنندگان و ذهن مخاطب با آن درگیر بود، ولی این جلسه با توجه به ویژگی های منحصر به فردش، اجازه ی هرگونه سوء استفاده را از منتقدین گرفت.
در پایان ضمن عرض خدا قوت و دستمریزاد، آرزوی موفقیت برای تمامی دوستان و همکاران در نشریه فکرشهر دارم و موافق با راه پیموده شده در این دو سال، امیدوارم حرکت های آینده نیز بر همین مدار استوار باشد.
گزارش کامل نشست خبری مردمی فکرشهر را در لینک زیر مشاهده نمایید.
http://www.fekrshahr.ir/node/31359
