فکرشهر: روستای مل سوخته در شهرستان دیر استان بوشهر دارای ۹ خانوار است که همگی از یک خانواده هستند و با وجود کمبودها و زیرساخت‌های نامناسب، همچنان در این روستاها ماندگار هستند.
به گزارش فکرشهر از مهر، روستای مل سوخته از توابع بخش بردخون استان بوشهر در ۲۱ کیلومتری مرکز بخش و هفت کیلومتری شرق خلیج فارس واقع شده است که دارای ۹ خانوار است و قدمتی طولانی دارد.
جمعیت این روستا شامل ۳۹ نفر که ۲۰ نفر زن و ۱۹ نفر مرد است و شغل اکثریت آنان کشاورزی، دامپروری و ماهیگیری است و همگی باهم نسبت خویشاوندی دارند و دارای فامیل کشکولی هستند.
روستای مل سوخته دارای یک واحد آموزشی ابتدایی به نام دبستان امت تأسیس ۱۳۵۸، یک مسجد و دو حسینیه است و بافت جمعیتی متشکل از پنج نفر لیسانس، یک نفر دیپلم، ۲۱ نفر زیر دیپلم و ۱۲ نفر بی‌سواد یا کم سواد است.
کمبود امکانات در روستا
مشکلاتی مانند عدم وجود آب لوله کشی و سالم، نبودن جاده آسفالته آنتنی و عدم جاده دسترسی به دریا مردم این روستا را آزار می‌دهد مل سوخته یکی از روستاهای آباد در قدیم بوده اما امروزه شاهد مهاجرت برخی از مردم روستا به شهرها و مناطق برخوردار هستیم، چرا که مشکلاتی مانند عدم وجود آب لوله کشی و سالم، نبودن جاده آسفالته آنتنی و عدم جاده دسترسی به دریا مردم این روستا را آزار می‌دهد.
نداشتن وسایل و امکانات ارتباطی مانند تلفن و اینترنت و شبکه‌های تلویزیونی باعث شده تعدادی از خانواده‌ها با وجود علاقه و وابستگی به دیار خود عزم دیار غربت کنند و روستا به مرور خلوت و آزاردهنده شود.
مردم روستا در سال۸۲ از نعمت برق برخوردار شدند و سال گذشته به همت بخشداری بردخون جاده شنی روستا احداث شد اما در فصل بارندگی رفت و آمد به این روستا سخت و دشوار و حتی غیرممکن می شود.
پایبندی به فرهنگ بومی
مردم این روستا برای خرید و تأمین نیازهای روزانه خود مجبورند مسیر ۱۴ کیلومتری تا بردخون بپیمایند که با وجود جاده ساحلی دیّر بوشهر خطراتی آنان را تهدید می‌کند و بارها شاهد تصادفات و تلفاتی نیز در این مسیر بوده‌ایم.
نکته جالب اینکه مردم روستا نسبت به گذشته و باورهای خود سخت پایبندند و پیشرفت‌ها و تغییرات امروزی نتوانسته خللی در اعتقادات و فرهنگ بومی آنان داشته باشد که پخت غذاهای محلی و انجام بازی های بومی و نگاه سنتی و قدیمی نمونه ای از این واقعیت است.
آداب و رسوم مردم روستای مل‌سوخته
از قدیم مراسم ماه محرم باشکوه برگزار می‌شده و برای اجرای برنامه‌های مذهبی و ماه‌های رمضان و بقیه‌های ایام ارزش خاصی قائل هستند.
در عید فطر مردم به دید و بازدید می‌روند، به گونه‌ای که ابتدا به خانه بزرگ روستا سر می‌زنند و پس از تجمع در آنجا به همه خانه‌ها می‌روند و عیدمبارکی می‌گویند.
از سال ۱۳۶۸ که حضرت امام خمینی(ره) رحلت کردند، مراسم ویژه ختم قرآن و ناهار با هزینه شخصی حاج غلامحسن کشکولی در مسجد روستا برگزار می‌شود و طبق وصیت وارثان از ثلث مال وی تا زمانی که قادرند مراسم را برگزار می کنند که این نشانه‌ای از ارادت به امام راحل است.
درد دل‌های مردم روستا
عباس کشکولی یکی از اهالی روستا گفت: ای کاش روستای ما راه دسترسی به دریا داشت که اگر مسئولان همت کنند و شن‌ریزی مسیر را انجام دهند مشکل مردم حل می‌شود تا آنان مجبور نباشند برای امرار معاش روستا را ترک و به جای دیگر مهاجرت کنند.
وی افزود: معدن شن در نزدیکی روستا قرار دارد و نیازمند اندکی هزینه یا تلاش برای برداشت شن و احداث جاده دسترسی است تا مردم نیز عمری دعاگویشان باشند.
هر خانواده ماهانه یک تانکر آب سهمیه دارد که با وجود دام کافی نیست و به ناچار کمبود آب را به صورت آزاد تهیه می‌کنیم یکی از جوانان روستا می گوید: وقتی نتوانم از اخبار کشور به دلیل عدم پوشش شبکه‌های تلویزیونی مطلع شوم بسیار دلگیر می‌شوم و با وجودی که اقدام به خرید دستگاه دیجیتال کرده‌ایم اما تأثیری نداشته و مردم از همه شبکه‌های تلویزیونی داخلی بی‌بهره‌اند.
عبدالله کشکولی هم آرزوی بزرگ خود را لوله‌کشی آب آشامیدنی دانست و گفت: کاش لوله‌کشی آب داشتیم تا مجبور نباشیم که آب را به نرخ گران بخریم یا از آب آلوده آب انبارها استفاده کنیم زیرا هر خانواده ماهانه یک تانکر آب سهمیه دارد که با وجود دام کافی نیست و به ناچار کمبود آب را به صورت آزاد تهیه می‌کنیم.
وی ادامه داد: خانواده‌ها به دلیل عدم لوله کشی آب، روستا را ترک می‌کنند و به شهرها و مناطق برخوردار مهاجرت می‌کنند که این باعث کاهش جمعیت و متروکه شدن روستا می‌شود.
یونس کشکولی که دانشجو است در گفتگو با مهر می‌گوید: متاسفانه به دلیل عدم وجود اینترنت مجبورم برای انجام پژوهش و کارهای دانشجویی به شهرهای اطراف مراجعه کنم که این به صرفه نیست و امنیت لازم ندارد.
