* نرگس محمدزاده فرد
فکرشهر: رییس جمهور ایران اسلامی، فردا به بوشهر می آید تا مردم این استان کاروان تدبیر و امید را میزبانی کنند.
به همین منظور، همه در تکاپو هستند، مسئولین در حال آماده کردن درخواست های خود از دولت اند( درخواست هایی که باید مدتی قبل آماده و پالایش و نقد شده و قابلیت اجرایی می یافت) و گروهی نیز در حال برنامه ریزی برای استقبال از رییس جمهور.
برخی نخبگان و اقتصاد دانان و فعالان عرصه های مختلف خواسته هایشان را رسانه ای کرده اند و در کنار نیازها و خواست های اصلی و دیرینه ی استان از جمله اتصال به راه آهن، کشاورزی رو به افول و صنعت رو به رشد استان و درخواست هایی عمومی و کشوری از جمله باز شدن شرایط سیاسی، اشتغال و ازدواج و مسکن و امثالهم که البته با توجه به حجم عظیم ذخایر نفت و گاز و ثروت این استان، تداوم نبودشان در این منطقه آن هم 36 سال پس از انقلاب و 20 سال پس از کشف پارس جنوبی جای بسی تعجب و سوال است!
هر چند درخواست قشرهایی از جامعه مثل اهالی فرهنگ و هنر، سرمایه گذاران، کشاورزان و ماهیگیران و....، از سوی نمایندگان و مدیرانشان در دیدار با آقای رییس جمهور به سمع و نظر کاروان تدبیر و امید خواهد رسید، اما به نظر می رسد سال ها کمبود، فشار و شرایط خاص اجتماعی و سیاسی، عموم مردم استان را به آن چه دارند و داشته اند قانع کرده و اگر کسی درخواستی هم داشته باشد، جرات ابرازش را ندارد!
به جمع مردم شهر رفتم، در خیابان و در پارک؛ از آنان پرسیدم درخواست تان از رییس جمهور چیست؟! سوالی ساده که پاسخ هایش مرا شگفت زده کرد!
درصدی از سوال شدگان درخواست شان کوچک بود و در حد فراهم کردن وسایل و امکانات رفاهی و تفریحی که حق هر شهروندی در هرجای جهان است چه رسد به مرکز ثروت ایران؛ و نظارت به شهرداری و شورا ولی بسیاری از پاسخ دهندگان می گفتند: « درخواست که زیاد دارم ولی می ترسم بگویم!» اصرار من به نبردن نام و مشخصاتشان هم فایده ای نداشت و چند نفری هم که خودشان از این پرسش استقبال کردند طبق روال و عادت درخواست ها در دو دولت قبل، پرداخت بدهی ها و رهایی بستگانشان از زندان را خواستار بودند. (فایل صوتی گفت و گو ها موجود است).
این که در سال های پیش و به خصوص دولت های قبل چه بر سر مردم آمده و چگونه با آنان رفتار شده و چه وعده های بی جوابی داده شده که نه خواسته ی بزرگی دارند و نه حقشان را می خواهند و نه جرات ابرازش را دارند، برای وقتی دیگر می گذارم و تنها به یک نکته بسنده می کنم؛ اکنون که مردم بی ادعا و کم توقع استان زرخیز بوشهر، خود و آینده ی زندگی شان را به مسئولینی واگذار کرده اند که اغلب مستقیم و غیر مستقیم به امید برآورده شدن خواسته ها از طرف خود مردم انتخاب شده اند ( از جمله شوراهای شهر و روستا) و حالا که در دولت تدبیر و امید قدم می زنند، باید حداقل تفاوت این دولت و تدبیر و امیدش را با دولت ها و مسئولین قبلی حس کنند.
داشتن حداقل امکانات رفاهی و تفریحی از جمله فضای سبز، پارک و فضاهای ورزشی و تفریحی و نظارت بر عملکرد ادارات و ارگان هایی چون شورا و شهرداری نه یک خواسته، که حق عمومی کلیه ی کسانیست که در این سال ها از آن محروم بوده اند؛ سوای از مباحث کلانی چون اتصال به راه آهن، احداث پتروشیمی دشتستان، تسریع احداث پروژه هایی چون سد دالکی، نمایندگی صدا و سیما برای شهرستان های بزرگ استان، توزیع عادلانه ی طرح های توسعه ای و زیرساختی میان تمامی شهرها و شهرستان های استان، رسیدگی به امور کشاورزی و شیلات و اشتغال و ازدواج و مسکن و ....، هماهنگ کردن خواسته های کلان استان با درخواست های جزیی عموم مردم که نشاط و امیدواری بیشتر در جامعه تا تحقق اهداف کلی و بزرگ دولت را رقم خواهد زد، بسیار حائز اهمیت است و تفکر و برنامه ریزی مسئولین استان و نمایندگان همین مردم را می طلبد.
