فکرشهر: ۸۶% از مدارس اعلام کننده‌ی بدحالی، دخترانه و ۱۴% پسرانه بوده‌اند / بخشی از موارد گزارش شده مربوط به استفاده از عاملی است که به «بمبک بدبو» معروف شده؛ معمولاً برای شوخی و تفریح‌های ناسالم مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفت /مشخص شد که در بازه زمانی حدوداً سه ماهه، سیصد نفر اقدام به خرید آن کرده بودند / از دیگر موارد بهره‌برداری از افشانه‌های اشک‌آور و گاز فلفل به قصد تعطیل نمودن کلاس‌ها بوده / در تعدادی از موارد مکشوفه، وجود اهداف ضدامنیتی و ضدمردمی احراز شد که با هدفِ ایجاد ناامنی به‌منظور فیلم‌برداری و انعکاس به شبکه‌های فارسی زبان معاند و یا با هدف ایجاد تجمع در مقابل آموزشگاه‌ها صورت گرفته / بیشترین فراوانی در عامل شروع کننده، وجود یک بو در محیط و یا ادراک بویایی غیرواقعی، شروع کننده‌ی ایجاد هراسِ جمعی بوده / مواد سمی در هیچ‌یک از مدارس کشور پخش نشده است؛ اما عوامل غیرسمی که موجب ایجاد هراس شده‌اند / حاذق‌ترین پزشکان و روان‌شناسان ایرانی، فرضیه‌ی هراسِ جمعی را مطرح کرده اند / «تمارض» یکی از عواملِ اثبات شده به تعداد قابل توجه، بوده / هیچ مورد فوتی یا عوارض جسمانی مانا و بلند مدت وجود نداشته...

فکرشهر: در گذر زمان و با تغییر نسل‌ها، گویا یک پدیده اجتناب‌ناپذیر است و آن کوچک شدن همه چیز است. خانه‌های نقلی، ماشین‌های کوچک، شلوارهای کوتاه و تنگ، مانتوهای چسبان و پیراهن‌های تنگ. این موارد آخر در ذهن تداعی می‌کند که خیاط همیشه پارچه کم می‌آورد. این لباس‌های تنگ اگر محصول جبر زمانه نباشد، حاصل مد است، اما این مد برای سلامت بدن خطرناک است.