فکرشهر ـ عبدالخالق عبدالهی: اوایل دهه شصت، فوتبالیست های سیاهپوست مثل «پله» برزیلی و «عبدالرضا برزگری» خودمان خیلی توی بورس بودند، به طوری که این ذهینت عمومی وجود داشت که همه سیاهپوستان، فوتبالیست های خوبی هستند.
همان سال ها، تو ولات ما، دو برادر سیاهپوست بودند که هیکل های ورزشی و ورزیده ای داشتند اما از فوتبال هیچ سر در نمی آوردند. یک روز تیم فوتبال ولات ما رفته بود با یکی از روستاهای مجاور مسابقه بدهد و چون تیم ما بازیکن کم داشت و یازده نفر نمی شد، یکی از این دو برادر را شورت و لباس می پوشانند تا به زمین بفرستند، اما تیم رقیب وقتی می بیند یک بازیکن سیاهپوست دارد خودش را گرم می کند که وارد زمین شود، اعتراض می کند و می گوید: «این سیاهه بازیش خوبه، ما قبول نداریم».
از تیم ما اصرار که «خدا شاهده این تا حالا توپ به پاش نخورده» و از آنها انکار که «مگه میشه سیاه فوتبالش خوب نباشه؟».
بعد از مذاکرات فشرده، بالاخره تیم رقیب راضی می شود فقط ربع ساعت آخر بازیکن سیاه چرده ما بازی کند. از قضا به محض ورود، این بازیکن نازنین یک گل به خودمان می زند و باعث باخت یک بر هیچ تیم ما می شود.
بعد از بازی مربی حریف گفته بود: «کاش قبول کرده بودیم این یارو از همون اول بازی کنه»!
