فکرشهر- سيدفريور موسوی: اين روزها برای خروج از مرزهای سه گانه، هوايی، دريايی و زمينی مسافران ميبايستی عوارضی را به عنوان عوارض خروج از خاک جمهوری اسلامی ايران به خزانه داری دولت پرداخت نمايند. پولی زور، بی اساس و كاملا" بی منطق!
اگر بخواهيم به اصل پرداخت عوارض خروج و نحوه و چگونگي طرح و تثبيت آن در مجلس شورای اسلامي بپردازيم، بايستی گفت پیش از انقلاب ١٣٥٧عوارض خروج از ایرانیان اخذ نمی‌شد اما پس از شروع جنگ ایران و عراق، دولت وقت برای جبران برخی از هزینه‌ها، عوارض خروج را به قوانین کشور اضافه کرد. سعید زمانیان دهکردی از نمایندگان سابق مجلس از حوزه شهرکرد در این باره گفته بود «با توجه به شرایط اقتصادی کشور در زمان جنگ تحمیلی این قانون تصویب شد» اما پس از خاتمه جنگ هم این مسئله ادامه پیدا کرد.
این قانون در سال ۱۳۶۴ تصویب شد و به موجب آن دولت مکلف است از هر مسافری که با گذرنامه دولت جمهوری اسلامی ایران به خارج از کشور مسافرت می‌کند برای بار اول در هر سال مبلغ پنجاه هزار (۵۰۰۰۰) ریال و برای بار دوم و بیشتر در همان سال برای هر نوبت مبلغ یکصد هزار (۱۰۰۰۰۰) ریال تحت عنوان عوارض خروج از کشور اخذ و به حساب درآمد عمومی کشور منظور نماید؛ هزينه ايی موقت كه امروز به هزينه ای ثابت و صدها برابر تبديل شده است.
اما سوال مهم در اين رابطه اين است که حالا كه جنگ سال ها به پايان رسيده اخذ اين پول بابت چه منظور و صرف كدام هزينه های جاری در مملكت كه عام المنفعه و به نفع مردم باشد، خرج می شود؟ يا اصولا" به چه دليلی يک ايرانی باید برای خروج از خاک كشور مادری اش كه كار و زندگی اش در آن مستتر است، بايستي رقم قابل توجهی پرداخت نمايد؟ قانون در اين رابطه چه توضيحی دارد كه امروز هر مسافر بابت هزينه پنج هزار تومانی مصوبه سال ١٣٦٤عوارض فرودگاهی خروج از كشور، ميبايستی بصورت مسافر عادی، مرتبه اول ۴۰۰ هزار تومان، مرتبه دوم ۶۰۰ هزار تومان و مرتبه سوم و بالاتر ۸۰۰ هزار تومان در تمام مرزها پول به خزانه دولت واريز کند؟
شايد در پاسخ به اين سوال، مسوولان اعلام كنند كه اخذ اين هزينه ها بابت خدمات فرودگاهی است؛ اما در پاسخ به جوابيه احتمالی ايشان میتوان گفت در فرودگاه های كشورمان و علی الخصوص در ترمينال های پروازهای خارجی كدام خدمات مثمرثمر و رايگان در اختيار مسافران قرار می گيرد؟ از فنجان چای ٣٥ هزار تومانی بايد گفت يا از ساندويچ سرد ٩٥ هزار توماني!؟ البته اين را نيز قبول داريم كه عوارض خروج يا (Departure tax) نوعی از هزینه هايی است که تحت نام‌های مختلف توسط یک کشور زمانی که یک فرد در حال خروج از کشور است از وی اخذ می کنند اما همان كشورها در قبال اخذ يک چنين هزينه هايی، قطعا امتيازات مناسبی را در جهت رفاه حال كليه مسافران خروجی در نظر می گيرند كه در كشورمان نه تنها اينگونه نبوده و نيست بلكه به پول زوری تبديل شده است كه جای بازنگری سريع و صريح دارد.
