فکرشهر: محمدهاشم اکبریانی می‌گوید «چرا باید در ادبیات، اکثریت را عامه بدانیم و در سیاست نه؟» او همچنین عبارت «ادبیات اکثریت‌پسند» را به‌جای «ادبیات عامه‌پسند» پیشنهاد می‌کند.
به گزارش فکرشهر از ایسنا، این داستان‌نویس در یادداشتی که با عنوان «ادبیات «اکثریت‌پسند» نه ادبیات «عامه‌پسند»» نوشته و آن را در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است: ««ادبیات عامه‌پسند» عبارتی است که روشنفکران برای طرد و نفی گونه‌ای از ادبیات به‌کار می‌گیرند. آن‌ها از این طریق نوشته خود را از ادبیات عامه‌پسند جدا می‌کنند و آن‌را با عباراتی چون «ادبیات فاخر»، «ادبیات خاص»، «ادبیات نخبه‌گرا» و... نام می‌گذارند.
در ساحت روشنفکری، ادبیات «عامه‌پسند» به داستان یا شعری گفته می‌شود که مخاطب عام دارد و خوانندگان آن عبارتند از: زن خانه‌دار، مغازه‌دار، کارگر، نگهبان، پلیس، مهندس و دکتر بیگانه با ادبیات فاخر، دانشجوی فارغ از دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی و مهم‌تر از همه جوانان اهل عشق و عاشقی.
به این فهرست می‌توان گروه‌های دیگری هم افزود که ویژگی همه آن‌ها این است که از درک اندیشه‌های روشنفکری و اجتماعی عاجز بوده و زندگی عادی و معمولی دارند.
این توضیح و تعریف مربوط به ادبیات است اما در عرصه سیاست، روشنفکر ما طور دیگری به قضیه نگاه می‌کند. از نظر او دموکراسی، حکومتی است که مردم پایه‌گذار آن هستند و رای اکثریت تعیین‌کننده نوع حکومت است. طبیعتا وقتی صحبت از رای مردم یا رای اکثریت می‌شود، مراد رای همان زن خانه‌دار، کارگر، مهندس و پزشک فارغ از دغدغه‌های سیاسی، جوانان اهل عشق و عاشقی و... هستند.
در این‌جا، این گروه‌ها می‌شوند مبنای دموکراسی. انتخاب و گرایش آن‌ها به هیچ‌وجه، عامه‌پسند نیست و برعکس ریشه آزادی است.
طبیعتا مشخص شد که مرادم از طرح این موضوع، دچارشدن جامعه روشنفکری ما به نوعی پارادوکس است. در یک سو و در عرصه ادبیات، انتخاب اکثریت می‌شود عامه‌پسند و در سوی دیگر و در عرصه سیاست می‌شود دموکراسی.
به‌نظر می‌آید عبارت عامه‌پسند را باید کنار گذاشت و به عبارت «اکثریت‌پسند» رو آورد. چرا باید ادبیاتی را که اکثریت مردم می‌خوانند ادبیات «اکثریت‌پسند» و ادبیاتی را که عده خاصی به آن گرایش دارند ادبیات «اقلیت‌پسند» ننامیم؟ مگر حاکمیتی را که مردم عادی کوچه و خیابان و خانه، انتخاب می‌کنند «حکومت اکثریت» و حاکمیتی را که اقلیتی آن‌را در دست دارند «حکومت اقلیت» نمی‌نامیم؟ چرا باید میان ادبیات و سیاست چنین تفاوتی قائل باشیم و در ادبیات، اکثریت را عامه بدانیم و در سیاست نه؟
خلاصه کلام آن‌که باید گفت عبارت «ادبیات اکثریت‌پسند» بسیار دقیق‌تر از عبارت «عامه‌پسند» واقعیت را نمایان می‌سازد.»
