نخستین بانوی معلول دشتستان که جهانی شد + تصویر

فکرشهر ـ رضا دهقان آزاد: سعیده عبدالهی 19 ساله، دانشجوی ترم دوم حقوق، در پنج سالگی بر اثر تصادف از ناحیه پای چپ، نقص عضو می شود ولی با اراده ای قوی از محدودیت، فرصت می سازد.
در سوم راهنمایی، بر حسب یک اتفاق، کشف می شود و با حمایت خانواده و مربی خود، پله های ترقی را طی نموده و بعد از کسب چندین مدال رنگارنگ کشوری، تابستان امسال با حضور در مسابقات جهانی سوییس که سه هفته ی پیش، برگزار شد، لقب نخستین بانوی معلول دشتستانی حاضر در مسابقات جهانی را از آن خود می کند، رکوردداری کلاس اف 44 ایران و مقام سوم رکورد پرتاب وزنه آسیا را دارد و  حضور در پارالمپیک و کسب مدال طلا را هدف خود می داند...

ـ خانم عبدالهی، اهل کجا هستید؟
برازجان.

ـ در چه رده و کلاسی فعالیت می کنید؟
 در رده جوانان، کلاس اف 44 و رشته پرتاب وزنه و دیسک.

ـ از چه سالی و چگونه شروع به فعالیت کردید؟
 از سال 91. کلاس سوم راهنمایی که بودم، خانم بهادر، نائب رییس هیات معلولین شهرستان تماس گرفتند و دعوت کردند که بروم تست بدهم و در همان تست متوجه استعداد و علاقه خودم شدم و رشته های پرتابی را برای ادامه انتخاب کردم.

ـ بهترین رکوردهایی که داشته اید، چقدر بوده است؟
 در حال حاضر رکورد سوم آسیا را دارم. قبلا با 93/7 دست فرد دیگری بود ولی الان با 31/8 من این رکورد را دارم، البته رکورد داخلی خودم 55/8 است.

ـ عناوین و افتخاراتی که تا به حال کسب کرده اید، چه بوده است؟
 دو مدال طلا و یک نقره در پرتاب وزنه کشور و سه مدال نقره در مسابقات پرتاب دیسک قهرمانی ایران در کارنامه دارم.

ـ برای تمرین با محدودیت هایی نیز روبرو هستید؟
 امکانات ورزشی ضعیف است و مجبورم ساعت 6 صبح برای تمرین بروم چون در ساعات دیگر این امکان وجود ندارد.

ـ هزینه های مالی تمرینات و اعزام به مسابقات را چگونه تامین می کنید؟
 برای اردوها، خانواده متقبل هزینه می شوند، ولی هزینه اعزام به مسابقات را هیات شهرستان و استان می پردازد، اگر چه از لحاظ مالی به خودم هیچ کمکی نشده است.

ـ چرا رشته های پرتابی را انتخاب کردید؟
از روی علاقه و بعد هم دو و میدانی تقریبا تنها رشته فعال معلولان در شهرستان است، به همین خاطر اکثر معلولین به سمت دو و میدانی روی می آورند.

ـ در ایام مدرسه مشکلی برای تمرین نداشتید؟ با شما همکاری می کردند؟
 در دوره دبیرستان، مدرسه همکاری خوبی با من داشت و تقریبا تمام دوران دبیرستان، ساعت های اول کلاس با هماهنگی مدرسه در تمرینات حاضر می شدم. 

ـ پیرامون نحوه انتخاب، آماده سازی و همچنین اعزام به مسابقات جهانی سوییس توضیحاتی بفرمایید؟ 
اردیبهشت امسال که در مسابقات انتخابی تهران با 55/8 متر پرتاب کردم، انتخاب شدم و بعد از چند اردو در تبریز و تهران در کلاس اف 44، به مسابقات جهانی اعزام شدم.
در مسابقات سوییس، دو ساعت قبل از شروع مسابقات، وقتی زمان اعلام لیست رقبا رسید، به من اعلام شد در کلاس بندی ها تغییراتی صورت گرفته و کلاس رقبای شما تغییر کرده و به اف 42 رفته اند، به همین دلیل در کلاس شما هیچ رقیبی جهت مسابقه حضور ندارد و شما می توانید تنها جهت بالا بردن امتیاز تیمی پرتاب خود را انجام دهید، من هم علیرغم ناراحتی و ناامیدی از این اتفاق که نمی توانستم انفرادی مدال کسب کنم، در پرتاب شرکت کردم و در نهایت با پرتاب 31/8 متر همراه با تیم دو و میدانی ایران، بعد از آمریکا نائب قهرمان جهان شدیم.

ـ تفاوت کلاس شما که اف 44 است با اف 42 که رقبای شما به آن کلاس رفتند، چیست؟ اصلا اساس این دسته بندی ها چیست؟
این دسته بندی ها بر اساس معلولیت و میزان آن انجام می شود. اف 44 مربوط به معلولیت از زیر زانو است و پا کمی تحرک دارد ولی در کلاس اف 42، زانو فیکس و بدون تحرک است، من خودم نیز جزو اف 42 بودم، اما کلاس ها تغییر کرد و همین باعث شد در جهانی رقیب نداشته باشم و در انفرادی بدون مدال بمانم.

ـ اگر امکانش دارد نوع معلولیت و دلیل آن را بگویید؟ 
در سن 5 سالگی تصادف کردم و پای چپم از زیر زانو قطع شد. 

ـ از طرف بهزیستی شهرستان یا استان حمایتی از شما می شود؟
هرگز حمایتی از طرف هیچ کدام انجام نشده است، فقط گفتند اگر مدال بیاورید برایتان بنر می زنیم و تقدیر می کنیم که همین را هم انجام ندادند؛ همه امکاناتی که استفاده می کنیم از تربیت بدنی و هیات جانبازان و معلولین است.

ـ تحصیلات شما چقدر است؟
 دانشجوی ترم دوم حقوق در دانشگاه آزاد برازجان هستم.

ـ نگاه جامعه و مسوولان به فرد معلول را چگونه می بینید؟
 در مقایسه با دیگر افراد نگاه چندان خوبی ندارند.

ـ هدف و آرزوی شما در ورزش چیست؟
حضور در مسابقات پارالمپیک و اگر خدا کمک کند کسب مدال طلای این مسابقات.

ـ خاطره تلخ و شیرین دوران ورزشی شما چه بوده است؟
 خاطره شیرینم حضور در مسابقات جهانی و تلخ ترینش هم وقتی متوجه شدم در مسابقات جهانی به دلیل تغییر کلاس، رقیب ندارم. 

ـ چند ورزشکار از استان بوشهر به مسابقات جهانی اعزام شدند؟
 دو نفر. جز من خانم انصاری از بوشهر بودند و در کلاس اف 42 موفق به کسب دو مدال طلا شدند.

ـ از نظر شما، استان بوشهر نسبت به استان های دیگر در بعد امکانات و ورزشکار چه جایگاهی دارد؟
 استان ما در مقایسه با سایر استان های کشور از لحاظ امکاناتی خوب نیست، مثلا نسبت به آذربایجان و تبریز اصلا ما قابل مقایسه با آن ها نیستیم و امکانات آن ها بسیار بیشتر از ماست، ولی ورزشکارهای ما علیرغم کمی امکانات، معمولا خوش می درخشند و با دست پر از مسابقات بر می گردند. 

ـ تا کجا می خواهید به ورزش ادامه دهید و سقف فعالیت شما تا کجا خواهد بود؟
تا وقتی توان دارم علاقه مندم فعالیت خود را ادامه دهم تا به هدف خودم در پارالمپیک برسم، حتی حاضرم چنان چه بستر فراهم شود، به اردوهای مشترک دراز مدت خارج از استان بروم برای رسیدن به خواسته هایم.

ـ تفریحات و سرگرمی شما بعد از ورزش چیست؟
 فقط خواب و اگر ورزش هم نمی کردم، شاید کارهای هنری انجام می دادم.

ـ از حمایت ها یا عدم حمایت های مسوولین قبل و بعد از مسابقات بگویید؟ 
جا دارد اول از آقای ستار فتحی، ریاست هیات جانبازان و معلولین دشتستان تشکر کنم که هم در شهر و هم  منزل با نصب بنر از من تقدیر کردند، حتی بعضی تمرینات با وسیله نقلیه شخصی ما را جابه جا می کردند و همچنین از آقای کمارج و بهروزیان فرد، رییس و مدیرکل ورزش و جوانان شهرستان و استان نیز که برای استقبال از ما به فرودگاه آمدند؛ ضمن این که آقای کمارج قبل اعزام نیز به من هدیه ای داد و همچنین باید تشکر کنم از فرماندار و بخشدار برازجان که از من طی مراسمی قبل از اعزام، تقدیر کردند.

ـ نحوه همکاری و همراهی خانواده شما چگونه است؟
 خانواده همیشه همراهم بودند و حمایت کردند که از آن ها تشکر می کنم.

ـ توقع شما از رسانه ها چیست؟ 
سعی کنند ما را معرفی کنند تا دیده شویم و انگیزه بیشتری پیدا کنیم.

ـ توصیه شما به دختران هم سن و سال با شرایط خودتان چیست؟
 فکر نکنند چون معلولیت دارند نمی توانند، اگر تلاش کنند شاید توان بیشتری از افراد سالم داشته باشند و بیشتر از آن ها می توانند پیشرفت کنند.

ـ از نظر شما معلولیت محدودیت است یا نه؟
بله هست. ولی بر این محدودیت می شود غلبه کرد، کاری که من و بسیاری از دخترهای دیگر انجام دادیم.

ـ رابطه شما با معنویات چگونه است؟
بسیاری از موفقیت هایم را مدیون دعا و آرامشی هستم که معنویات به من می دهند، همچنین دعای خیر خانواده.

ـ از خانواده خودتان بیشتر بگویید. البته در صورت تمایل؟
 خانواده ای 4 نفره هستیم، پدرم نظامی و مادرم خانه دار و داداشم دو سال بزرگ تر از خودم است که شاغل در ارتش است، به غیر از خودم مابقی فعالیت ورزشی نداشتند، ولی حامی اول من در ورزش هستند.

ـ تا حالا شده به خاطر شرایط جسمانی ناامید شوید؟
واقعیتش به خاطر وضعیت جسمانی زیاد نه، ولی از حق خوری هایی که در رقابت ها و مسابقات می شود ناامید شدم. حتی بعضی اوقات تصمیم به کناره گیری از ورزش گرفتم. البته ناگفته نماند به شخصه وقتی یک راه پله را جلو خودم می بینم کمی احساس ضعف و ناتوانی در وجودم می کنم. فکر کنم اغلب کسانی که معلولیت دارند همین حس را با خود و پله دارند.

ـ اولین چیزی که بعد از شنیدن این کلمات به ذهنتان می رسد، را بگویید؟
خانواده: نقش اصلی و حامی
معلم: نمره
مربی: بهترین برای موفقیت
دختر: بدبخت (باخنده) 
پارالمپیک: هدف
پرچم ایران: افتخار
روز مسابقه: استرس
معلولیت: غلبه بر محدودیت

ـ صحبت آخر؟
 از خانم تشنه دل به عنوان مربی و آقای فتحی ریاست هیات و خانواده خودم تشکر می کنم و از مسوولین می خواهم نگاه برابری نسبت به معلولین داشته باشند.

سعیده عبداللهی می تواند به پارالمپیک برسد

به گزارش فکرشهر، فاطمه تشنه دل، مربی سعیده عبداللهی و بسیاری دیگر از معلولان دشتستان است و خود نیز سه طلای کشوری پرتاب دیسک، یک نقره پرتاب وزنه  و دو برنز تیمی پرتاب دیسک و وزنه را در کارنامه دارد. او که از سال 84 ورزش را شروع کرده و 4 سال است که مربیگری می کند، 32 ساله است و لیسانس آسیب های اجتماعی دارد و در این مدت چندین ورزشکار معلول را برای حضور در مسابقات مختلف در ایران و جهان آماده کرده است. خانم تشنه دل که از کمبود امکانات در حوزه ی ورزش معلولان در استان و به خصوص دشتستان دل پری دارد، معتقد است که سعیده عبداللهی، پتانسیل بالایی برای موفقت دارد.

ـ شغل شما چیست؟ 
متاسفانه شاغل نیستم. اگر چه سال ها بهزیستی قول داده  بود استخدامم کند ولی آنقدر امروز و فردا کردند که دیگر ناامید شدم. علیرغم این که طبق قانون باید درصدی از استخدام ادارات به معلولین جهت اشتغال اختصاص پیدا کند، ولی تا کنون هیچوقت محقق نشده است.

ـ نقاط قوت و ضعف خانم عبدالهی از دید شما که مربی او هستید، چیست؟
ایشان با تکنیک و باهوش هستند و پشتکار خوبی دارند، ولی از لحاظ قوای بدنی و جسمانی باید خودشان را تقویت کنند و چون سن پایینی دارند، می توانند با زحمت و پشتکار به رکورد ورودی پارالمپیک هم برسند.

ـ به جز خانم عبدالهی، شما ورزشکار دیگری دارید که توان پیشرفت و درخشش در میادین بین المللی را داشته باشد؟
 در حال حاضر در بین شاگردانم در کنار خانم عبدالهی، آقای محمد امین قویدل هم پتانسیل بالایی برای موفقیت دارند. 

ـ چه صحبتی با مسوولین بهزیستی دارید و آیا بهزیستی در فعالیت های ورزشی شما نقشی داشته است؟ 
بهزیستی تاکنون هیچ نقشی را ایفاء نکرده و در هر مورد قولی اگر دادند، عملی نشده، به همین خاطر ترجیح می دهم فعلا صحبتی از بهزیستی نکنم.

ـ به عنوان یک مربی، امکانات ورزشی معلولین در شهرستان و استان را چطور ارزیابی می کنید؟ 
واقعا کمبود امکانات سخت افزاری داریم؛ بودجه هیات شهرستان نیز بسیار اندک است. آقای آزاده، در زمان ریاست اداره ورزش و جوانان دشتستان یک سری امکانات در اختیار ما گذاشتند از قبیل وزنه و... ولی واقعیتش این است که قیمت یک نیزه خوب 12 میلیون تومان است که این مبلغ از عهده هیات ورزشی ما اصلا برنمی آید. 

ـ از مشکلات و محدودیت ها به عنوان یک مربی بیشتر بگویید؟
باید ابتدا بگویم اکثر معلولین به خاطر مشکلات موجود فعالیت را رها کرده اند و فقط خودم به عنوان مربی مانده ام. ساده ترین مشکل ما این است که مثلا مجبوریم با توجه به شرایطمان 6 تا 8 صبح برویم تمرین که ساعت مناسبی نیست، مابقی معضلات هم بماند. 

ـ صحبت آخر؟ 
با وجودی که از آن تاریخ گذشته، تبریک می گویم روز خبرنگار را به خبرنگارهای «فکرشهر» که همیشه حامی ورزش معلولین بوده اند.