عادت به تخلف!!

فکرشهر ـ محسن صدیق: شاید بی دلیل نیست گفته اند عادت حال به هر چیز مقوله ای بی رحم و زهری کشنده است. مسمومیتی که آهسته و پیوسته در سکوت رشد می کند، رفته رفته تمام اجزاء و سلول های بدن با این زهر کشنده مسموم و مسموم می شود؛ اگر این دمل چرکین سر باز کند، بوی تعفن آن همواره و همیشه کشنده خواهد بود.

در دولت تدبیر و امید که افق روشنی نمایان نیست، اتفاقات جورواجوری در سطح کلان ورزش، خصوصا فوتبال، طی یکی دو سال گذشته روی داد که شاید بی نظیرترین اتفاق فوتبالی دنیا را بتوان در باشگاه پرسپولیس و متولیان و اداره کنندگان فوتبال مشاهده کرد که نه فقط با روح ورزش و جوانمردی مغایرت دارد، بلکه توجیه این که باشگاهی «پس از یک دهه باید جام بگیرد به هر قیمتی!» بیشتر از آن که باعث شور و شادی هواداران یک باشگاه باشد، سوهانی به روح هواداران واقعی فوتبال می باشد.

شوی تلویزیونی برنامه نود با حضور مهدی طارمی، قربانی مافیای کثیف فوتبالی، صرفا نه برای دفاع از حق و حقانیت برنامه نود بود و نه مجری آن، چرا که اگر این برنامه و مجری آن قصد اجرای عدالت داشت، هنگامی که باید منادی روح جوانمردی بود سکوت نمی کرد نه وقتی که بوی تعفن آن بلند شد! به راستی اگر چنین تخلف آشکاری در کشوری که مبانی نهایی قانون بود و قانون چه تصمیمی اتخاذ می گردید؟ آیا اصلا اینگونه اتفاقات ممکن بود؟ چیزی که موضوع را جالب تر می نماید سکوت و سکوت معنادار مدیران باشگاهی می باشد که در این بین متضرر شده است! چرا که همه موضوع بیانگر این است که تصمیمات اتخاذ شده در سطح کلان ورزش می باشد و کسی حق افشاگری ندارد.

اگر تا دیشب مهدی طارمی مهره سوخته و قربانی این بازی کثیف بود، از امروز مدیرعامل باشگاه پرسپولیس، یعنی شخص طاهری، این نقش را ایفا خواهد نمود تا بل، سرپوشی باشد برای این گنده کاری ها؛ به راستی شخص وزیر ورزش که مدعی بود باشگاه پرسپولیس با پانزده میلیارد بسته شده است، چه جوابی برای هواداران واقعی فوتبال خواهد داشت؟ هزینه برگشت رامین رضاییان و مهدی طارمی از فوتبال ترکیه چقدر آب خورده است؟ این پول ها از کجا هزینه می شود؟ و هزاران سوال بی جواب دگر...

 اعتراف حسین هدایتی یکی از ارکان مافیای فوتبال در خصوص رشوه به مدیران ارشد فوتبال و وزارت ورزش، آیا در راستای گسترش روح جوانمردی و فوتبال می باشد یا تجلی و شکوفایی فوتبال؟ 

شاید تاکید و تاکید مهدی طارمی در شوی تلویزیونی که آقایان اصرار داشتند که «پس از 10 سال این تیم باید جام بگیرد!!»، بهترین سند دال بر بی کفایتی و سکوت مدیران باشگاه رقیب پرسپولیس باشد بر اتفاقات یکی دو فصل گذشته در فوتبال ایران؛ صد البته هیچ یک از هواداران واقعی فوتبال سال هاست که دیگر از فوتبال سیاسی لذت نمی برند، چرا که سازمان ورزش به عنوان متولی و قیم دو باشگاه مردمی که بیشتر شبیه کودکانی بی سرپرست می ماند تا حامی واقعی، یک دهه تحقیر تیم مقابل را مدیریت نمودند؛ اینکه سومین فصلی می باشد که به شیوع مختلف جبران مافات می نمایند پس جای نگرانی نیست؛ از قدیم گفته اند آسیاب به نوبت!! 

روی دیگر سخن با هوادارن رقیب می باشد که از بروز چنین اتفاقات و حمایت هایی مکدر شده اند؛ باید گفت چنین تصمیماتی مختص یک باشگاه خاص نبوده و نیست و این بازی سالهاست ادامه داشته و دارد.

اما در پایان روی سخن با مجری باهوش و فرصت طلب برنامه نود می باشد که با بستن صدای ورزشگاه هنگام شعار هواداران فوتبال مبنی بر دلال بودن ایشان و برادرش... در این فوتبال بی در و پیت با برپایی چنین شویی، نه حمایت جبهه مقابل را باز می ستاند نه امثال ایشان می تواند منادی اخلاق شوند! چرا که بیشتر شبیه تسویه حساب و باند بازی می باشد.

 شاید خالی از لطف نباشد حکایتی از مولوی که روزانه و به کرات در امورات گوناگونی تداعی می شود:

 صبحی ابلیس به قصر معاویه و اتاق خوابش می رود و او را از خواب بیدار می کند. معاویه از او نامش و علت بیدار کردنش را می پرسد. پاسخ می دهد: من ابلیسم و چون وقت نماز می گذشت، تو را بیدار کردم تا برخیزی و به مسجد روی
معاویه پاسخ ابلیس را باور نمی کند:

گفت: نی نی این غرض نبود تو را
که به خیری ره نما باشی مرا
دزد آید از نهان در مسکنم
گویدم که پاسبانی می کنم
من کجا باور کنم آن دزد را
دزد کی داند ثواب مزد را.