فکرشهر: در پی بیانیه مجمع اصلاح طلبان شهرستان دشتستان در خصوص حواشی همایش 24 خرداد، یکی از اعضای این مجمع مطلب زیر را در نقد بیانیه و حواشی رخ داده نوشته است.
در آخرین جلسه ی مجمع اصلاح طلبان دشتستان چه گذشت؟
دستور کار جلسه تعیین سخنگوی شورا و بررسی همایش 24 خرداد بود. بحث طولانی در رابطه با این همایش صورت گرفت ، گروهی عقیده داشتند باید بیانیه صادر شود و علاوه بر مخالفت عده ای از جمله بنده، با رای اکثریت این عقیده به کرسی نشست. ولی قرار شد در این بیانیه فقط دو گروه را به وحدت و هم دلی دعوت کنیم. قرار نبود له یا علیه شخصی باشد.
نه!.... قرارمان این نبود!
در اولین روزهای پیروزی دکتر روحانی با هم قرار بستیم جبران مافات کنیم و سالهای انزوا را به حماسه ی حضور تبدیل کنیم؛ سالهایی که "فضای بسته سیاسی امکان نشست های خصوصی و محدود را نیز از اصلاح طلبان و منتقدان دولت گرفته بود".
قرار گذاشتیم تشکلی منظم و مستقل، جهت ترویج اندیشه های اصلاح طلبی مان تاسیس کنیم و قدمی هر چند کوچک در جهت نهادینه کردن احزاب برداریم.
بنا بر اندیشه ی اصلاح طلبی، قرار گذاشتیم مقابل هم اندیشه ای های خود نباشیم. مخالف نباشیم حتا مخالف ِ مخالف عقیده مان، ولی منتقد باشیم؛ اول منتقد خودمان بعد منتقد مخالفانمان.
بزرگترین رقیب اصلاح طلبان وارد میدان شده است
اصلاح طلبان در 24 خرداد 92 نشان دادند که در سخت ترین شرایط نیز از پشتوانه ی مردمی برخوردارند و اکثریت مردم خواسته های خود را در اندیشه های اصلاح طلبی جستجو می کنند بنابراین در سخت ترین شرایط نیز رقیبی برای عرض اندام در مقابل اصلاح طلبان وجود ندارد.
اما این روزها بزرگترین رقیب اصلاح طلبان وارد میدان شده است که اگر چاره ای اندیشیده نشود بی شک اصلاح طلبان در انتخابات مجلس شکست سختی خواهند خورد و این رقیب کسی نیست جز خود اصلاح طلبان!
دو دستگی و اختلاف بین اصلاح طلبان بزرگترین رقیب آنهاست و هنوز هیچ گروهی در این زمینه قدم مثبتی ـ که نتیجه داشته باشد ـ بر نداشته است.
کسی منکر این نیست که در این شرایط سخت باید از دولت حمایت کرد و کسی نیز منکر اتفاقات خوبی که توسط این دولت افتاده و خواهد افتاد نیست اما سوال بزرگ اینجاست که آیا خانواده ای که انسجام خود را از دست بدهد می تواند به دیگر خانواده ها کمک کند؟
اصلاح طلبان باید به انسجام، همدلی و هم گرایی برسند و برای این کار مقابل هم قرار گرفتن، حمایت کردن از مسولان دولتی به هر قیمتی (حتا متلاشی شدن خودمان) و سوءاستفاده کردن از موقعیت ها بخاطر نشان دادن خودمان ما را به این مهم نمی رساند.
این بند را آقای استاندار بلندتر بخوانند
بعد از کش و قوس های فراوان فردی جوان و تحصیل کرده به استانداری استانی رسید که علاوه بر دو واژه ی متناقض زرخیز و محروم، یکی از سیاسی ترین استانهای کشور بود و حضور پر رنگ اصلاح طلبان از سال 76 در آن نمایان بوده و هست.
استانداری که به گواه کارنامه اش فردی سیاسی نبوده و بیشتر او را مدیری اقتصادی می شناخته ایم و البته اصلی ترین نیاز جامعه ی ما اقتصاد است.
دکتر سالاری در شرایطی حمایت اصلاح طلبان را دید که پیش از آن شکاف در اصلاح طلبان شروع شده بود و با حضور ایشان انتظار می رفت این شکاف به حداقل و صفر برسد تا پشتوانه این استاندار جوان محکم تر و محکم تر شود. اما استاندار جوان ـ که می توانست در این زمینه نقش بسزایی داشته باشد ـ گویا از حساسیت این موضوع غافل بود و یا سیاست صحیحی در این زمینه بخرج ندادند.
اگر حزب و گروهی از این اختلاف زیان کند اصلاح طلبان می باشند ولی بی شک دود این اختلاف اول در چشم شخص استاندار خواهد رفت.
انتخابات مجلس آینده و چگونگی حضور اصلاح طلبان
در سالهای گذشته تا کنون اگر قوه ی مقننه ای مستقل داشتیم، بیشتر مشکلات امروز و حتا مشکلاتی که قوه ی مجریه برای کشور ساخت را هم نداشتیم.
امروز اگر می خواهیم پشتیبان دولت روحانی باشیم باید نمایندگانی یک دست و هم سو با دولت راهی مجلس کنیم و این مهم اتفاق نمی افتد مگر در اول یک دستگی خود را بدست آوریم.
یک سال بیشتر از خودگذشتگی دکتر عارف نگذشته است آیا فراموش کرده ایم؟
بیاییم و عملکرد بزرگان را سر لوحه ی کارهای خود قرار دهیم.
