فکرشهر: این روزها روزهای داغ بازی‌های فوتبال و والیبال است؛ موضوعاتی که جامعه به‌شدت نسبت به آن احساس نیاز می‌کند و می‌تواند اثرات مثبت فراوانی را به دنبال داشته باشد. اثراتی که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به ایجاد زمینه‌های شادی جمعی اشاره کرد که خود می‌تواند تا حدودی آسیب‌های اجتماعی را کاهش دهد. چرا؟ چون جامعه‌ای که جوانان آن با فقدان شادی مواجهند بیشتر به سمت آسیب‌های اجتماعی کشیده می‌شوند.
به گزارش فکرشهر، محمد سید میرزایی در ادامه یادداشت خود در روزنامه «اعتماد» نوشت: در چنین شرایطی که با فقر شادی در کشور مواجهیم، شادی‌آفرینی، اولین و مهم‌ترین دستاوردی است که حضور تیم‌های ملی ما برای کشورمان داشته و دارند. از سویی ما در تیم‌های ورزشی مانند تیم فوتبال یک تیم را در برابر یک ملت داریم؛ تیمی که اعضای آن احساس می‌کنند باید هر آنچه در توان دارند را عیان کنند تا بتوانند دل هموطنانشان را شاد کنند. به بیانی این ارتباط، یک ارتباط دوطرفه است. در این تیم، بازیکنان با نگرش‌هایی مختلف برای هدفی واحد که همان برنده شدن در بازی‌ها باشد، گرد هم آمده‌اند و هم‌قسم شده‌اند. حتی یک مربی مانند کی‌روش، با وجود خارجی بودنش و شهرتی که دارد، تمام سابقه‌اش را فراموش می‌کند و همه را در خدمت تیم قرار می‌دهد تا این تیم به نتایج قابل قبولی دست پیدا کند و موفق شود. نتیجه این تفکر نیز این می‌شود که تیم ایران با هدایت این مربی خارجی، موفق می‌شود دو بار در جام جهانی حضور پیدا کند. به بیان ساده‌تر در این تیم مربی در تیم و برعکس، تیم در مربی، ذوب شده‌اند.
اما اینها تنها دستاوردهای تیم موفقی مانند ایران برای جامعه نیست. در چنین عرصه‌ای شاهدیم که تیمی مانند ایران، با شجاعت در مقابل بزرگان فوتبال جهان حاضر می‌شود و با تمام وجود پنجه در پنجه آنها می‌اندازد و اتفاقا نتیجه هم می‌گیرند و حتی، تلاش می‌کند از دانش و تکنیک آنها استفاده کند تا خودش را آبدیده کند.
اما اینها چه ارتباطی به «جامعه» دارد؟ در جامعه نیز هر قدر که مدیران آن، از طریق علمی و منطقی، برای پنجه در پنجه در افکندن با مشکلات و مدیران سایر بخش‌های داخلی و حتی کشورهای دیگر تلاش کنند، می‌توانند در پستی که هستند برای کشور و مردمشان، مثمرثمر‌تر باشند. ضمن آنکه باید در مدیریت جامعه نیز مانند یک تیم تقسیم کاری صورت گیرد و هر یک بتوانند به جای تخریب یکدیگر، به فکر اداره جامعه باشند و به دور از جار وجنجال، با یکدیگر در جهت مثبت رقابت داشته باشند. در این صورت است که می‌توانیم امیدوار باشیم که جامعه بهتری را داشته باشیم. اینها درس‌هایی است که می‌توانیم از عملکرد تیم‌های موفق ورزشی‌مان بگیریم تا ضمن ایجاد نشاط در جامعه از دستاوردهای آن برای اداره کشور و مدیریت آن استفاده کنیم. امیدواریم از این فرصت‌های به دست آمده و یکدلی تیم ملی‌مان درس بگیریم و بتوانیم از آن به عنوان الگویی در مدیریت جامعه بهره بریم.
