* نرگس محمدزاده فرد
فکرشهر: مردمی ترین نهاد هر جامعه ای، شورای شهر و روستای آن جامعه می باشد.
شوراها از بطن خود مردمند و طبق قانون باید در محدوده ی همان شهر و دیار ساکن باشند چرا که لازم است دغدغه های موکلین خود را درک کرده و اولویت ها و نیازهایشان را بدانند و در جمع خود به اتفاق رسیده و هر جا لازم است با یک صدای واحد به جای موکلین خود حرف زده و حتی فریاد بزنند، امری که در دشتستان و بالاخص برازجان نادیده گرفته شده است.
هر چند این روزها خبری از تنش های جدی و پر التهاب یک سال و نیم اخیر شورای شهر برازجان نیست، ولی هنوز این شورا تا شورا شدن فاصله ی بسیار دارد.
شورای شهر تنها نهادیست که باید در کنار مسئولین دولتی، خواسته ها و نیازهای مردم شهر و روستای خود را بداند و بیش از هر شخص حقیقی و حقوقی دیگری باید مطالبه گر مطالبات مردمش باشد.
هفته ی گذشته رییس جمهور به بوشهر آمد و نمایندگانش را نیز برای شنیدن مشکلات و نیازهای مردم دیگر نقاط استان، به شهرستان ها اعزام نمود و در حالی که شوراهای دیگر شهرها چون بوشهر و حتی عسلویه، بیش ترین مطالبات خود را در درخواستی واحد به نمایندگان رییس جمهور و خود دفتر ریاست جمهوری تقدیم کردند، اعضای شورای شهر برازجان در اقداماتی پراکنده و بی برنامه، هر یک طومار یا نامه ای نوشته و بدون این که در سربرگ شورا نوشته شده باشد و یا مهر و امضا و تاریخ و شماره ای داشته باشند تا رسمیت یابند، تلاش نمودند تقاضاهای خود را به کاروان تدبیر و امید برسانند.
اگر چه از چند روز قبل، مرتضی نیکجو پاکت به دست در استانداری حضور یافته و به طور شفاهی مشکلات شهر را گزارش داده بود، ولی سیده خدیجه حسینی، رییس شورای شهر برازجان، تنها شب قبل از سفر رییس جمهور به استان، چند خواسته را یادداشت نمود تا به نماینده ی رییس جمهور بدهد، در همین حال، مرتضی قدوسی نیز به عنوان سخنگوی شورا، بیان درخواست ها را وظیفه ی خود می دانست و به همین جهت روز سفر، درخواست های مکتوبش را در فضای مجازی و رسانه ها منتشر نمود؛ در عین حال به نظر می رسد نامه ای نیز توسط اسماعیل ناخایی به مصطفی پورمحمدی تحویل داده شده است!
در همین اوضاع، سایر اعضای شورا نیز آنقدر گرفتار امور دیگر بوده اند که وقتی برای نامه نگاری نداشته اند و از آنجایی که این وظیفه را از گردن خود ساقط می دیدند حتی برای ایجاد توافق و رسیدن به یک بسته ی جامع توسط شورای شهر نیز، کوچک ترین تلاشی ننمودند.
نگاهی به سه درخواست مجزای اعضای شورای شهر برازجان و بررسی 4 اولویت اصلی درخواست های این اعضا تفاوت نگاه و پراکندگی درخواست ها به وضوح دیده می شود:
اجرای شبکه فاضلاب شهری، کمک به شهرداری برای دیوارچینی دره ها و رودخانه های فصلی، کمک به شهرداری برای آسفالت خیابان ها و ایجاد سالن اجتماعات چند هزار نفری در برازجان، 4 درخواست اولویت دار نیکجو بوده؛ اصلاح تقاطع غیر هم سطح، تامین اعتبار برای بهسازی مبلمان شهری، تامین اعتبار برای تکمیل طرح های فرهنگی و هنری و مذهبی و مجتمع های درون شهر برازجان و تامین اعتبار برای خرید تجهیزات بیمارستان شهید گنجی، 4 درخواست اول حسینی بوده و اتصال دشتستان و برازجان به راه آهن، ایجاد فرمانداری ویژه در شهرستان، اصلاح ورودی شهر برازجان از سمت شیراز و ایجاد دانشکده ی پزشکی و پیراپزشکی آزاد در دشتستان نیز 4 طرح اولویت دار قدوسی برای ارائه به کاروان تدبیر و امید بوده است؛ { از محتویات درخواست های ناخایی اطلاعی در دست نیست؛ تماس با وی نیز بدون پاسخ ماند}.
با این توصیفات و با بررسی درخواست های تنها سه عضو شورا، تنوع درخواستی را می توان مشاهده کرد، آن هم در شرایطی که کشور با کمبود بودجه مواجه است و تنها برای طرح هایی اعتبار می پردازد که درصدی پیشرفت داشته و خواست حداکثری مردم منطقه باشد؛ آقای رییس جمهور نیز در سخنرانی عمومی اش در ورزشگاه شهید بهشتی بوشهر، 11 طرح را اعلام نمود و افزود که «این طرح ها بر اساس نظرسنجی انتخاب شده اند»! 11 طرحی که شهر بوشهر در آن ها بیش از هر جای دیگری دیده شده بود و قطعا در کنار نگاه مسئولان دولتی، نگاه و خواست و نظر شورای شهر بوشهر؛ نه اعضای شورای شهر بلکه شورای شهر به عنوان یک واحد، نیز بسیار تاثیرگذار بوده است.
وزیر دادگستری نیز در نشست شورای اداری شهرستان دشتستان خطاب به فرمانداری گفت که « 4 یا 5 درخواست محدود ولی کلان ارائه دهید و نه صدها طرح که اجرایی نخواهد شد»!
با یک مقایسه ی کوچک مشاهده می شود که سه نفر از نمایندگان مردمی ترین نهاد برازجانی ها، تنها در 4 اولویت درخواست های خود، 12 طرح را ارائه داده اند! البته با ادغام نظرات کمک به شهرداری نیکجو در بهبود مبلمان شهری حسینی، به 10 درخواست می رسیم!
حالا فرض کنید تمام درخواست ها خوانده شده و قرار بر این باشد که 5 طرح به عنوان اولویت های شهر برازجان، نه اولویت های دشتستان، برای تخصیص بودجه در ردیف اعتبارات قرار گیرد، تصور می کنید کدام طرح ها انتخاب شوند؟ در واقع با این تشطت آراء چقدر احتمال دارد طرحی انتخاب شود؟ برازجانی هایی که به نظر می رسد همیشه راضی و قانع هستند و سرنوشت شان را به نمایندگان خود سپرده اند تا کی باید منتظر باشند شاید شورای شهر خود را در قالب یک شورای واحد ببینند؟
بی برنامگی در شورای شهر برازجان تا جاییست که گفته می شود ماه هاست همه ی اعضا در جلسات شورا دور هم جمع نشده اند و همیشه در نشست ها برخی غایبند! شاید اعضای شورا فراموش کرده اند که وظیفه شان تنها دور هم جمع شدن گاه به گاه یا امضایی پای نامه ی شهروندان نیست، بلکه مهم ترین رکن توسعه ی شهری می باشند و باید از تمام توان، فرصت ها و قابلیت های خود برای رساندن شهر به آن چه مردم می خواهند تلاش کنند.
به نظر می رسد شورای چهارم شهر برازجان که از ابتدا با تنش و درگیری کارش را آغاز کرده بود، هنوز هم به یک شورا تبدیل نشده و امید شهروندان برازجانی برای بهبود اوضاع نیز راه به جایی نخواهد برد! شورایی که قرار نیست شورا شود...
