فکرشهر: ۷۰ کشور را رکاب زده است. ۲۰ سال است سوار بر دوچرخه برنامه‌های مختلفی را دنبال می‌کند و کاشت نهال در هر شهر هم یکی از این برنامه‌هاست. می‌گوید در همه شهرهای ایران درختی به یادگاری دارد. با شروع کرونا و تلاش و فداکاری کادر درمان تصمیم گرفت برای قدردانی از پزشکان و پرستاران به همه شهرهای ایران سفر کند و در کنار کاشت نهال با تقدیم شاخه‌ای گل از آنها تشکر کند.
به گزارش فکرشهر، روزنامه ایران نوشت: «کرامت ۷۰ کشور را رکاب زده است. این دوچرخه‌سوار آستارایی ۲۰ سال است سوار بر دوچرخه برنامه‌های مختلفی را دنبال می‌کند و کاشت نهال در هر شهر هم یکی از این برنامه‌هاست. خودش می‌گوید در همه شهرهای ایران درختی به یادگاری دارد. با شروع کرونا و تلاش و فداکاری کادر درمان، کرامت عزیززاده تصمیم گرفت برای قدردانی از پزشکان و پرستاران به همه شهرهای ایران سفر کند و در کنار کاشت نهال با تقدیم شاخه‌ای گل از آنها تشکر کند.
کرامت را که در ادامه سفرهایش در آذربایجان غربی یافته‌ایم، از بی‌توجهی مردم و برخی از مسئولان به محیط زیست و اشک پرستارانی که از حرکت او قدردانی کرده‌اند، می‌گوید: «این سومین سفر ایرانگردی من است که اول مهرماه شروع کردم. به هر شهر که می‌رسم نهال می‌کارم و با دسته‌گل به استقبال کادر درمان می‌روم. تنها کاری که از من برمی‌آید قدردانی از پزشکان و پرستارانی است که با همه وجود فداکاری می‌کنند. دی ماه سال قبل با هماهنگی وزارت بهداشت به راه افتادم و در اولین سفر به مناطق شمالی و مرکزی و طی دومین سفر به جنوب رفتم و حالا هم در شمال غرب و ارومیه هستم. اینجا هم در محوطه دانشگاه علوم پزشکی نهال کاشتم. قرار است در محوطه هلال احمر و بیمارستان‌های ارومیه هم درخت بکارم و به پرستاران و پزشکان گل بدهم. همه زندگی‌ام را بار این دوچرخه کرده‌ام و شهر به شهر و روستا به روستا رکاب می‌زنم. در این راه حمایتی نمی‌شوم و با هزینه خودم این کار را انجام می‌دهم.»
عزیززاده شعار جالبی برای ایرانگردی انتخاب کرده است: «محیط سالم، زندگی سالم، شهر سالم.» خودش می‌گوید: «در هر شهر ۵۰ نهال می‌کارم و تلاش می‌کنم با رسانه‌ای‌کردن این کار همه را تشویق کنم بیشتر از گذشته مراقب محیط زیست و درختان باشند. اگر این روزها شهرهای صنعتی هوا ندارند به این دلیل است که درخت و سرسبزی جای خودش را به ساختمان و ماشین و آسفالت و شیشه و بتن داده. باید برای آینده فرزندان سرزمین‌مان کاری کنیم. آنها حق دارند جامعه و محیط زیست سالمی داشته باشند. تلاش کنیم این موضوع فرهنگ‌سازی شود.»
کرامت سفرش را در اردبیل کلید زد: «اول مهرماه سفرم را از اردبیل شروع کردم و از آنجا به گیلان رفتم. از شهرهای شمالی راهی گلستان و خراسان شمالی شدم و از خراسان به یزد و اصفهان رفتم و از قم، تهران، قزوین و زنجان عبور کردم و امروز هم ارومیه هستم. از ارومیه به تبریز می‌روم و سفرم در اردبیل به پایان می‌رسد. از قزوین تا ارومیه کوروش باقری، مربی و عضو فدراسیون دوچرخه‌سواری با دوچرخه همراهی‌ام کرده است. این دوچرخه سوار قزوینی برای دینی که به کادر درمان دارد همراه من رکاب می‌زند و در هر شهر دو نفری از مدافعان سلامت قدردانی می‌کنیم.»
کرامت عزیززاده تصاویر ۱۴۰۰ نهالی را که در سفرهای قبلی در دانشگاه‌ها و شهرهای مختلف کاشته است، نشان می‌دهد و می‌گوید: «اگر از سختی مسیر بگویم مثنوی هفتاد من می‌شود. البته سختی راه یک طرف بعضی برخوردها هم یک طرف. راستش بارها دلم شکست. گاهی به خودم می‌گویم انگار برای کسی مهم نیست که قدمی برای حفظ محیط زیست و ترویج فرهنگ مراقبت از طبیعت و کاشت درخت برداریم. بعضی از شهرها وقتی برای کاشت نهال می‌رفتم مسئولان محیط زیست یا دانشگاه‌های علوم پزشکی می‌گفتند نهالی برای کاشت ندارند. با هزینه خودم نهال می‌خریدم اما حتی بیل و کلنگ هم نداشتند. در اداره محیط زیست یکی از شهرها وقتی می‌خواستم نهال بکارم به جای بیل، میله‌گرد به من دادند. یک بار هم داس دادند و گفتند تنها وسیله‌ای که برای کندن خاک دارند، همین است. من هم با دست و میله گرد و داس چاله حفر کردم و نهال کاشتم.»
کرامت تاکنون ۴۰ هزار نهال در شهرهای مختلف دنیا کاشته و در خیلی از این سفرها دوستش، عبدالله مصباح، همراهش بوده است: «با عبدالله دور دنیا را با شعار صلح جهانی، شهر پاک، حمایت از کودکان سرطانی و کودکان بدسرپرست رکاب زدیم و به هر کشوری که رسیدیم نهال کاشتیم. نکته جالب این که در خیلی از این کشورها وقتی مسئولان شهرداری یا محیط زیست متوجه حضور ما می‌شدند برای کاشت نهال همراهی می‌کردند. در هلند شهردار آمستردام به استقبال آمد و همراه ما نهال کاشت. این فرهنگ‌سازی در این کشورها نهادینه شده ولی متأسفانه در شهرهای کشور خودمان برای کاشت نهال همکاری چندانی نمی‌کنند.»
کرامت البته به برخی خاطره‌های خوب هم اشاره می‌کند: «در جویبار نهال خریدم و با حسن یزدانی، قهرمان کشتی جهان، دو نفری کاشتیم و از کادر درمان قدردانی کردیم. در حرم امام رضا(ع) هم هشت نهال کاشتم. در روستای قوری‌چای و در هفته وحدت همراه با دوستان اهل تسنن نهال کاشتیم. در کرمان هم بر سر مزار شهید سردار سلیمانی نهال کاشتم و به این شهید بزرگوار ادای احترام کردم. خوشبختانه خانواده‌ام با همه وجود از من حمایت می‌کنند. اگر یک روز به من مدال بدهند آن را تقدیم همسرم می‌کنم.»
تصویر پرستاری که بعد از گرفتن شاخه گل از دوچرخه‌سواران ایرانگرد اشک می‌ریزد، بهترین خاطره‌ای است که کرامت عزیززاده به یاد دارد. می‌گوید کادر درمان که در این دوسال جانفشانی کرده‌اند بیشتر از گذشته به توجه و محبت نیاز دارند: «وقتی در بیمارستان‌ها نهال می‌کارم کادر درمان آن قدر خوشحال می‌شوند که نمی‌توانم بیان کنم. در دانشگاه علوم پزشکی زنجان وقتی با تقدیم گل به پرستاران به خاطر دو سال ایثار و فداکاری، قدردانی کردم یکی از آنها از خوشحالی اشک ریخت. می‌گفت شما این همه راه با دوچرخه رکاب زده‌اید تا به من خسته نباشید بگویید. این حرکت شما برای ما ارزشمند است و هرگز فراموش نمی‌کنیم. این شاخه گل یک دنیا برای ما ارزش دارد. به آنها گفتم این تنها کاری است که از دست من برمی‌آید. همکاران و دوستان شما در راه نجات مردم جان‌شان را کف دست می‌گذارند. شما فرشته‌هایی هستید که اگر میلیون‌ها کیلومتر برای قدردانی از شما رکاب بزنم باز هم کم است. هیچ وقت دنبال پول نبودید و با عشق کار کرده‌اید. دو سال تحمل این لباس و ماسک ساده نیست.»
کرامت می‌گوید: «از وقتی سفر به ۳۱ استان کشور را شروع کردم، در هر شهر به مردم توصیه می‌کنم کنار ورزش موارد بهداشتی را رعایت کنند و ماسک بزنند. اگر ورزش در همه خانواده‌ها نهادینه شود بیماری کمتر می‌شود و بار بزرگی از دوش کادر درمان برداشته می‌شود. ۵۰ سال از خدا عمر گرفته‌ام و تا به امروز دارو نخورده‌ام جز همین واکسن کرونا که در هر دو نوبت برکت تزریق کردم.»
سفرهایی از این جنس البته کم سختی هم ندارد. کرامت می‌گوید: «سخت‌ترین روزی که داشتم در بیابان‌های کرمان رقم خورد. در مسیر بین فسا به کرمان در یک جاده فرعی دوچرخه‌ام خراب شد. بیابان بود و با تاریک‌شدن هوا مجبور شدم آتش روشن کنم. از سرما می‌لرزیدم، هیچ خودرویی از آنجا رد نمی‌شد. احساس می‌کردم کارم تمام است اما در همه آن لحظات به هدفی که داشتم فکر می‌کردم. با روشن‌شدن هوا به راه افتادم و در اولین روستا دوچرخه‌ام را تعمیر کردم.»
می‌پرسم موقع رکاب‌زدن به چه چیزی فکر می‌کند. البته خیلی چیزها هست اما کرامت به این موضوع اشاره می‌کند که چرا فرهنگ دوچرخه‌سواری فراگیر نیست. اصلاً چرا مسئولان برای تشویق مردم با دوچرخه سر کار نمی‌روند؟ می‌گوید برای داشتن جامعه‌ای سالم و آینده‌ای درخشان، برای کاهش آلودگی و سالم ماندن محیط زیست برای نسل‌های آینده باید از همین امروز پا به رکاب شد.»
