فکرشهر ـ عبدالخالق عبدالهی: بچه که بودیم گاهی با همبازی هایم مسابقه شعر بی نقطه می گذاشتیم؛ یعنی هر نفر باید یک بیت شعر بگوید که نقطه نداشته باشد. مضمون و معنای شعر هم زیاد مهم نبود.
یکی از شعرها این بود:
روده سگ را عمَر همهمه کرد/ احمد و محمود را آواره کرد...
شعر بسیار خنُک و بی معنی بود، اما چون آهنگین بود و به راحتی توی دهان می چرخید، هر جا که می رسیدم آن را با صدای بلند می خواندم.
مرد درشت هیکل بدخلقی می شناختم که موهای کِرکِرنجویی بلندی داشت، به طوری که «اُوسه شش پینجه» توش نمی نشست. یک روز توی کوچه که راه می رفتم، دیدمش و گفتم: «عامو؟»؛ با صدای بمی گفت: «بِله». گفتم: «روده سگ را عمَر همهمه کرد/ احمد و محمود را آواره کرد».
چشمتان روز بد نبیند، مردک غول آسا چنان کشیده محکمی توی گوشم خواباند که قدِ پیشتوی ده تیری صدا کرد. در حالی که دستم را روی صورتم گذاشته و گریه می کردم، صدای دورگه اش را شنیدم که می گفت: «اولا مو احمدم، محمود ککامه؛ دوما: آواره خودت و ایل و تبارتین، سوما: تو یه الف بچه چکار عمَر داری؟...».
بعدا فهمیدم این غول بی شاخ و دم، اسم خودش احمد بوده، برادرش هم محمود...
خلاصه اینکه بنده با همان یک کشیده ای که خوردم، فهمیدم شعر و کلام خنثی و بی معنی هم گاهی می تواند برای آدم دردسرساز باشد، مثل اراجیفی که گاهی اوقات بعضی مسوولین ما می گویند... .
