محمدرضا کازرونی: آرزو می کنم یک روز جامعه ما به مرحله ای برسد که آموزش در کنار پرورش را جدی تر بگیرد
محمدرضا کازرونی، ۲۴ سال سابقه تدریس تاریخ دارد؛ در مقطع متوسطه دوم. این معلم تاریخ، ۴۷ ساله است.
فکرشهر: جناب کازرونی، چه می کنید با شرایط تدریس در زمان کرونا؟
شرایط تدریس در این یک سال کرونا بسیار سخت بوده و شاید اغراق نباشد اگر بگویم این یک سال برابر با ۱۰ سال تدریس بوده است؛ مثلا بعضی از دانش آموزان گوشی یا اینترنت ندارند یا شلوغی خانواده مانع کار یادگیری آنهاست؛ از طرف دیگر گرفتن امتحان در این شرایط بسیار سخت است و ما نمی دانیم کسی که امتحان داده دقیقا خود دانش آموز بوده یا نه. خالی شدن شارژ گوشی دبیر و قطع شدن اینترنت و پر کردن فیلم تدریس از قبل و در زمانی که اختصاص به خانواده دارد و گاهی این برنامه تا نیمه شب به درازا می کشد که این ها خود مشکلات دیگری است.
فکرشهر: اگر ممکن است یکی از شیطنت های بچه ها سر کلاس آنلاین یا حضوری را تعریف کنید.
یک روز برادرزاده ام را که فکر کنم پنجم ابتدایی بود و امروز یکی از نخبگان کشور است، به کلاسم برده بودم و صندلی جلو نشسته بود. از دانش آموزان سوال می پرسیدم و برادرزاده ام برای همه سوالات دست بالا می کرد؛ اگر کسی بلد نبود به او می گفتم پاسخش را بدهد.دایی برادر زاده ام که جزو دانش آموزانم بود به حساب با صدایی که من متوجه نشوم می گفت فلانی جوابش را به من بگو؛ اگر نگویی باید بکشمت! دیدم فایده ندارد و مرتب تهدید می کند، گفتم فلانی خجالت نمی کشی با این سن و سال از یک بچه کمک می خواهی؟! صدای خنده بچه ها به هوا رفت. بعدا از برادر زاده ام پرسیدم تو از کجا جواب این سوالات را می دانستی؟ گفت وقتی برگه هایشان را تصحیح می کردی، آنها را می خواندم.
فکرشهر: تا حالا پیش آمده در کلاس آنلاین کسی را از کلاس اخراج کنید؟ یا در کلاس حضوری؟ خودتان در دوران تحصیل از کلاس اخراج شده اید؟
در کلاس حضوری بله؛ کسی را اخراج کرده ام ولی در کلاس آنلاین خیر. خودم در دوران دبیرستان یک بار از کلاس اخراج شدم، توسط بهترین دبیرم. من یک تسبیح دانه درشت در جیبم داشتم و دوست بغل دستی ام در حین تدریس به به زور آن را از جیبم درآورد و وقتی دانه بالایی را ول می کرد، با صدایی به دانه پایینی می خورد. یکهو دبیر گفت آقای کازرونی تسبیح مال شماست؟ گفتم بله. گفت بفرمایید بیرون. گفتم ولی تسبیح در دست من نیست در دست فلانی است! گفت هر دو بفرمایید بیرون و تا آخر سال ما را به کلاس راه نداد. البته امروز همکار هستیم.
فکرشهر: بهترین خاطره شما از دوران تدریس آنلاین و حضوری چیست؟
یکی از خاطره هایی که برایم ماندگار شده این است که سال اول تدریسم به دبیرستانی رفتم و هنوز تفاوت سنی زیادی با دانش آموزان نداشتم. عده زیادی دانش آموز جلو پلکان ورودی کلاس ها جمع شده بودند و می خواستند داخل بروند و معاون مدرسه نمی گذاشت و آنها را هل می داد به پایین. من می خواستم از پله ها بالا بروم، معاون من را نمی شناخت، بنابراین به خیال این که دانش آموز هستم من را نیز از بالای پله ها هل داد به پایین.
فکرشهر: و بدترین خاطره شما؟
در کل هر وقتی دانش آموزانم درسشان راخوانده باشند و آماده باشند و نمره بالا بگیرند، آن روز جزو بهترین روزهای تدریس من بوده و هست یا وقتی می بینم دانش آموزانم به جاهای خوبی رسیده اند و برای جامعه فرد مفیدی شده اند خیلی خوشحال می شوم. اما اگر ببینم نسبت به درس بی اهمیتی کرده اند آن روز خوشحال نیستم.
فکرشهر: و برای کلام آخر؟
در پایان از شما به خاطر این مصاحبه تشکر می کنم و آرزو می کنم یک روز جامعه ما به مرحله ای برسد که آموزش در کنار پرورش را جدی تر بگیرد و آموزش و پرورش به جایگاه واقعی خودش برسد؛ چرا که هیچ اتفاق خاصی در کشور نمی افتد مگر سرمایه گذاری روی نیروی انسانی و هر چقدر این سرمایه گذاری بهتر و بیشتر باشد، مردم در رفاه و آسایش و مسیر پیشرفت بهتری قرار خواهند گرفت.
